Άντε να τον φτιάξουμε 50άρη. Διαβασμένος, ψυλλιασμένος υποτίθεται με την πραγματικότητα, τα είχε υπολογίσει κάπως, πήρε ένα δάνειο από την τράπεζα κι αγόρασε ένα διαμέρισμα. Όχι τίποτε ιδιαίτερο, ένα διαμέρισμα σφηνωμένο ανάμεσα στα υπόλοιπα.
Άντε να του βάλουμε στο κάδρο και δύο παιδάκια. Να του ζήσουν. Η γυναίκα του πριν 6 μήνες έκλεισε το γραφείο γιατί δε σταύρωνε πελάτη. Τουτέστιν άνεργη, ανασφάλιστη, με χρέη στο ΤΕΒΕ.
Αυτός μάζευε γύρω στα 1.500 ευρώ το μήνα καθαρά, αλλά με το που άρχισαν τα κόψε από δω, κόψε από κει, δύσκολα φτάνει τώρα τα 1.000 ή «φεύγεις», όπως είχε πει το αφεντικό. Η δόση του δανείου όμως έμεινε η ίδια και τα δύο παιδάκια μεγαλώνουν.
Πέρασε κι από το Σύνταγμα, μούντζωσε, έβρισε, έφαγε και μερικά χημικά, ώσπου μια μέρα κατέβηκε, η πλατεία ήταν άδεια και ξαναγύρισε σπίτι. Από τότε περιμένει το επόμενο κάλεσμα για τον «λαϊκό ξεσηκωμό».
Με τους φίλους του άρχισε να συζητά όλο και λιγότερο, το καλοκαίρι πέρασε χωρίς αιρ – κοντίσιον, χωρίς διακοπές και μ’ ένα μπάνιο στη θάλασσα. Κι εκείνος ακόμη περίμενε, αλλά αντί για το επόμενο κάλεσμα για τον «λαϊκό ξεσηκωμό», ήρθε ο Παπαδήμος.
Κι ένα πρωί, ήρθε και ο Χρυσοχοΐδης από την τηλεόραση, να του πει ότι ήταν ηλίθιος που έκανε αδιαμαρτύρητα τόσες θυσίες, γιατί πήγαν χαμένες. Κι όχι μόνο πήγαν χαμένες, αλλά αυτός είναι ο μόνος υπεύθυνος, διότι ο Χρυσοχοΐδης δεν έφταιγε σε τίποτα.
Μια άλλη Κυριακή, εμφανίστηκε και ο Λοβέρδος. Του ξαναείπε ότι είναι ηλίθιος, διότι ανέχτηκε τη διακυβέρνηση Παπανδρέου επί δύο χρόνια, που ήταν μια διακυβέρνηση «φλυαρίας καινοτομιών» και απέτυχε να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Κι όχι μόνο του είπε ότι είναι ηλίθιος, αλλά ότι είναι και ο μόνος υπεύθυνος, διότι ο Λοβέρδος δεν έφταιγε σε τίποτα.
Ύστερα διάβασε για τον Ρέππα, ο οποίος του έλεγε ότι είναι ηλίθιος επειδή παρακολουθούσε σοβαρά τις εξελίξεις σχετικά με το θέμα της εφεδρείας, ενώ «χαχαχα ήταν ένα αστείο της κυβέρνησης και τώρα αυτός ο κύκλος του αστείου έκλεισε κι όσοι βγήκαν στην εφεδρεία, βγήκαν». Όμως κι ο Ρέππας δήλωνε ότι δεν έφταιγε σε τίποτα.
Ύστερα διάβασε και κάποιον της Τρόικας που έλεγε ότι η εφεδρεία στο Δημόσιο θα ήταν καταστροφική κι ότι επρόκειτο για πραγματική διάλυση του Δημοσίου. Δηλαδή, μόνο ένας ηλίθιος θα εφάρμοζε την εφεδρεία. Και αφού ούτε η Τρόικα το ήθελε το μέτρο, ούτε η κυβέρνηση, μάλλον την εφεδρεία την εφάρμοσε ο δικός μας ηλίθιος.
Στη συνέχεια διάβασε ότι στη Βουλή ακολουθείται μια ξεχωριστή αριθμητική για τις αποδοχές των υπαλλήλων της, σύμφωνα με την οποία οι συνεχείς μειώσεις μισθών καταλήγουν μέσω μπόνους σε αυξήσεις. Και φυσικά η είδηση έλεγε, ότι δεν έφταιγε η αριθμητική, αλλά αυτός που ήταν ηλίθιος και δεν την καταλάβαινε.
Μετά, έμαθε ότι ο γιος του εκδότη της ναυαρχίδας του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα, Ανδρέας Ψυχάρης, όχι μόνο ήταν στενός συνεργάτης του αρχηγού της «αντιπολίτευσης», αλλά θα κατέβαινε και βουλευτής στην Α΄ Αθηνών με τη Ν.Δ.
Ταυτόχρονα έμαθε ότι ήταν πολύ ηλίθιος που πίστεψε έστω και για λίγο ότι αυτή η κρίση θα σταματούσε τη διαπλοκή κράτους – επιχειρηματιών, ότι η οικογενειοκρατία θα γινόταν παρελθόν, ότι θα σταματούσαν πια να τον διαφεντεύουν οι ίδιοι άνθρωποι, ότι κάτι καινούριο θα γεννιόταν.
Στη συνέχεια διάβασε την είδηση ότι ο Βενιζέλος ανακοίνωσε πως την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το δημόσιο, το υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε να τη δώσει σε μεγάλες εισπρακτικές εταιρείες οι οποίες εξειδικεύονται στην είσπραξη ιδιωτικών χρεών και τραπεζικών χρεών.
Και διαβάζοντας την είδηση, κατάλαβε πόσο ηλίθιος ήταν που απαιτούσε τόσο καιρό, όχι να διορθωθεί το Δημόσιο, αλλά να κλείσει το Δημόσιο. Κατάλαβε πόσο ηλίθιος ήταν που χαιρόταν όταν άκουγε για απολύσεις στο Δημόσιο.
Κατάλαβε ότι ουσιαστικά χαιρόταν επειδή κάποιες μεγάλες εταιρείες θα έπαιρναν τις υπηρεσίες του Δημοσίου. Κατάλαβε ότι οι γιοί των επιχειρηματιών δε γίνονται σύμβουλοι πολιτικών αρχηγών επειδή τους έπιασε η ευαισθησία για τη χώρα, αλλά για να καπαρώσουν τις νέες ευκαιρίες.
Κι ύστερα, γύρισε το κεφάλι του προς τ’ Αριστερά. Και είδε το ΚΚΕ να ασχολείται πάλι και ακόμη με το αν ο Βελουχιώτης ήταν δικός τους ή των… άλλων κι αν ο Ζαχαριάδης έπρεπε να δικαιωθεί.
Είδε και τον ΣΥΡΙΖΑ, να αποκαλύπτει διάφορα για το Μνημόνιο και την κυβέρνηση, αλλά να μην κάθεται στα σοβαρά να καταθέσει μία πρόταση εξουσίας. Είτε επειδή δεν ήθελε, είτε επειδή δεν το πίστευε. Και κατάλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιλέξει το ρόλο που έχει μια εφημερίδα. Δημοσιοποιεί σκάνδαλα, αλλά πέραν τούτου, ουδέν.
Κι έτσι το αποφάσισε. Να γίνει εντελώς ηλίθιος. Να καθίσει στον καναπέ και να κοιτάζει όλη μέρα τηλεόραση, χωρίς να βλέπει. Μέχρι να έρθουν και να του την πάρουν μαζί με το σπίτι από την τράπεζα. Μέχρι να έρθουν και οι μπράβοι του υπουργείου οικονομικών να του πάρουν τη γυναίκα σαν όμηρο μέχρι να πληρώσει το ΤΕΒΕ.
Το αποφάσισε να αυτοανακηρυχθεί επισήμως ηλίθιος. Όχι, δεν ήταν θύμα, ηλίθιος ήταν. Στροφή στην ηλιθιότητα έκανε. Συνειδητά. Του τη βάρεσε. Έγινε ηλίθιος για να μη γίνει τρελός. Για να αντέξει. Για να μη σαλτάρει. Για να συνεχίσει να δουλεύει, μήπως και καταφέρει να πάρει κάποια μέρα πίσω τη γυναίκα του από τις αποθήκες του υπουργείου Οικονομικών και τα παιδιά του από τη γιαγιά στο χωριό, που της τα έστειλε για να σωθούν. Πόσο ηλίθιος ήταν που τόσα χρόνια δεν είχε καταλάβει ότι ήταν απλά ένας ηλίθιος, όπως κι εγώ!
