ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ : Τα λειωμένα ρολόγια δείχνουν λάθος ώρα(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Της Μέσα στον βομβαρδισμό των Μέσων για τον νέο ελληνο-γερμανικό πόλεμο, που δυστυχώς μοιάζει να μην περιορίζεται στα γνωστά χυδαία μοντάζ, θυμήθηκα μια άλλη εικόνα: τα λειωμένα ρολόγια του Νταλί, στο γνωστό του έργο «Η επιμονή της μνήμης».

Σε ένα χώρο που θυμίζει την ερήμωση μετά από πυρηνική έκρηξη, ρολόγια που έχουν χάσει το σχήμα τους, κρεμασμένα εδώ κι εκεί, στο κλαδί ενός ξερού δέντρου ή στην επιφάνεια ενός υβριδικού όντος, επιμένουν να δείχνουν τον χρόνο. Ο χρόνος αυτός, που μετράνε τα λειωμένα ρολόγια είναι ο χρόνος του φόβου: ο μόνος χρόνος που επιμένει ψυχαναγκαστικά, όταν τα πράγματα δεν μπορούν να μετρηθούν με τις μονάδες που ώς τότε μετρούνταν.

Ο χρόνος αυτός μοιάζει να δίνει και πάλι μια επίφαση έστω ζωής στα πράγματα. Ομως τα πράγματα, οι άνθρωποι, δεν ζουν πραγματικά μέσα στον φόβο. Επιβιώνουν, ίσως σκοτώνουν πιο σίγουρα, δεν βλέπουν καθαρά και αγκιστρώνονται από τις προκαταλήψεις που έμοιαζαν να έχουν υποχωρήσει, να έχουν ξεχαστεί. Το λειωμένο ρολόι είναι ξανά εδώ κάθε φορά που η άυλη μνήμη, η μνήμη που ενώνει τους ανθρώπους, η βιωμένη μνήμη, υποχωρεί. Το ρολόι, ακόμη και λειωμένο παίρνει τη θέση του για να μετρήσει με μνησικακία έναν χρόνο επίπεδο, μονοδιάστατο, για να ρωτήσει πού έφταιξες, τι χρωστάς, ποιος είσαι, τέλος πάντων;

Η Ευρώπη χτίστηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πάνω στη συνείδηση ότι αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα και σημαντικότερα από αυτά που μας είχαν χωρίσει. Στην αναγνώριση ότι οι δύο Παγκόσμιοι ήταν στην ουσία ενδοευρωπαϊκοί εμφύλιοι, που υποβάθμισαν τον παγκόσμιο ρόλο της ηπείρου μας. Δεν χτίστηκε ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είχε χτιστεί, επάνω στη λήθη και αυτό γιατί, όταν ξεχνάς, επαναλαμβάνεις, και μάλιστα στο χειρότερο, τα λάθη του παρελθόντος. Η Ελλάδα προσχώρησε για πολιτικούς κυρίως λόγους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ελπίζοντας ότι έτσι θα προστατέψει τα σύνορά της. Το ότι δεν βρήκε την προστασία που περίμενε, δηλώνεται από τα υπέρογκα κόστη των εξοπλισμών που συνεχίζει να πληρώνει για να αποφύγει την τουρκική απειλή. Το ελληνικό κράτος, τα κόμματα εξουσίας και κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας έκαναν, όπως μάθαμε πολύ αργά, κακή χρήση των χρημάτων που συνέρρευσαν από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Και γι'' αυτό καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε όλοι, ασχέτως των ευθυνών μας.

Η επίθεση, ωστόσο, ενορχηστρωμένη ή μη, που δέχεται η Ελλάδα από τα γερμανικά Μέσα, ξεφεύγει από το πλαίσιο των προβλημάτων αυτών. Ξεκινά προφανώς από το πειστικό σύνθημα «δεν θα πληρώσουμε εμείς, οι Γερμανοί, γι'' αυτά που άρπαξαν άλλοι». Καταλήγει όμως σ'' ένα παραλήρημα ρατσισμού, όπου τα πάντα, από το σεξουαλικό υπονοούμενο μέχρι την κουζίνα, το ποτό και τις απροκάλυπτες απειλές, τίθενται στην υπηρεσία της δαιμονοποίησης του άλλου. Και το γεγονός ότι χρησιμοποιεί, εκτός από τον λόγο και την εικόνα, που μπορεί να κάνει κακό όσο χίλια λόγια, επιτρέπει στα συνθήματα που χρησιμοποιούνται να ξεφεύγουν ευκολότερα από τον κριτικό έλεγχο, επηρεάζοντας άμεσα το θυμικό, προτιμώμενο πεδίο κάθε ολιστικής προπαγάνδας.

Μπορούμε να πούμε ότι το ρολόι της Ιστορίας έχει κολλήσει σε εποχές όπου, στη Γερμανία, η συκοφαντία ήταν επιβεβλημένο μέσον πολιτικής προπαγάνδας; Δεν θα το έλεγα. Τα ρολόγια δεν κολλούν ποτέ. Ακόμη και τα λειωμένα ρολόγια του Νταλί δεν αναφέρονται στην πραγματικότητα στον χρόνο που δείχνουν οι κατεστραμμένοι τους δείκτες. Δείχνουν πάντοτε λάθος ώρα ή μάλλον την ώρα του επομένου λάθους. Η ανθελληνική καμπάνια δεν φέρνει απλώς πίσω τον χρόνο σε ώρες ρατσισμού, που όλοι μας πληρώσαμε ακριβά. Δυστυχώς, ανοίγει προοπτικές για νέες ανεξέλεγκτες καταστάσεις που, αν δεν αντιμετωπιστούν, θα βλάψουν όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.

Διοικητής ζαρζαβατικό!

Η επιστολή προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας:

Αγαπητέ κ. Πρόεδρε της Κυβέρνησης.

Κατανοώ ότι αυτή τη δύσκολη για την χώρα μας συγκυρία, η παρέμβασή μου μπορεί να φαντάζει εξωτική ίσως και γραφική. Το πιθανότερο είναι...

κάποιος να την δει σαν μια ακόμα συνδικαλιστική παρέμβαση βγαλμένη από τα παλιά, τότε που οι συντεχνίες αγωνίζονταν για τα κακώς εννοούμενα δίκαια του κλάδου. Το ζήτημα όμως αφορά την αξιοπιστία και το κύρος της διακυβέρνησης αλλά και γενικότερα τις αρχές, το ύφος και το ήθος που χαρακτηρίζουν την πολιτική μας.

Η πρωτόγνωρη διαδικασία της επιλογής στελεχών μέσα από την ανοικτή διακυβέρνηση έδωσε σε πολλούς από εμάς την ελπίδα ότι κάτι νέο ξεκινά στην δημόσια διοίκηση. Ο διορισμός του κ. Κουτούπη άλλα και ο σημερινός του κ. Θεόδωρου Γιάνναρου σαν διοικητή στον νοσοκομείο Ελπίς

μας διαψεύδουν και μας ακυρώνουν κάθε προσδοκία μας για αξιοκρατία και ένα καλύτερο μέλλον.

Ο κ. Γιάνναρος, γνωστός τηλεοπτικός μαϊντανός του κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, της κ. Τατιάνας Στεφανίδου και του κ. Ν. Ευαγγελάτου από τις 3/3/2010 είναι διοικητής σε ένα από τα σημαντικότερα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας μας, το νοσοκομείο Ελπίς.

Πέρα από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις show παρουσιάζει πλούσια «αρθρογραφία» για κάθε σχεδόν θέμα που μπορεί να φανταστεί κανείς.

(ενδεικτική σας επισυνάπτεται από πολιτική έως και την φαλάκρα).

Παράλληλα δε αυτοχαρακτηρίζεται πυρηνικός, μοριακός βιολόγος με ειδίκευση στον μεταβολισμό και εξασκεί ΠΑΡΑΝΟΜΑ και αντίθετα σε κάθε υπάρχουσα νομολογία το επάγγελμα του διαιτολόγου.

Κύριε Πρόεδρε,

πόσο αξιόπιστη είναι η πολιτική μας στο χώρο της δημόσιας διοίκησης όταν μέσα από μια αξιοκρατική διαδικασία επιλέγεται ένας τηλεοπτικός μαϊντανός;

Πόσο σίγουρος θα νοιώθει ένας Έλληνας για την υγεία του όταν στην διοίκηση του νοσοκομείου αναλαμβάνει ένας μοριακός πυρηνικός βιολόγος που εξασκεί παράνομα το επάγγελμα του διαιτολόγου εφαρμόζοντας αμφίβολης επιστημονικής αξίας μεθόδους;

Πόσο σιγουριά μπορεί να νοιώθει κανείς όταν την διοίκηση ενός νοσοκομείου, με πολλά οικονομικά και λειτουργικά προβλήματα, αναλαμβάνει κάποιος που το μοναδικό του επίτευγμα είναι η διαρκής τηλεοπτική προβολή; Ακόμα τον θυμόμαστε με την άσπρη ποδιά να κάνει πειράματα σε εκπομπές του κ. Ευαγγελάτου, να παριστάνει τον διαιτολόγο μπροστά από τελάρα μαναβικής στην εκπομπή της κ. Στεφανίδου και να αγορεύει σαν δημόσιος κατήγορος στην Ζούγκλα του κ. Τριανταφυλλόπουλου.

Κύριε Πρόεδρε,

για μια ακόμα φορά το φάντασμα του κ. Κουτούπη πλανάται πάνω από την Ελληνική Κυβέρνηση. Διώξτε το πριν να είναι πολύ αργά.

Μανωλαράκης Μανώλης

Πρόεδρος Ένωσης Διαιτολόγων Διατροφολόγων Ελλάδος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ : Φοροδιαφυγή και κόστος

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr Υπολογίζεται ότι στη χώρα μας η φοροδιαφυγή (η μεγαλύτερη στην Ευρώπη) αγγίζει περίπου τα 80 δισ. ευρώ.
Αν -υποθετικά το σημειώνουμε- ένα ποσοστό της τάξης του 30 ή 40% εντοπιζόταν, τότε τα δημόσια οικονομικά θα ήταν πολύ καλύτερα και σίγουρα δεν θα εβρισκε η κυβέρνηση το πρόσχημα των ελλειμμάτων για να ροκανίσει άγρια μισθούς, επιδόματα και δώρα, οδηγώντας μεγάλες κοινωνικές ομάδες στην ανέχεια. Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής χρησιμοποιείται προεκλογικά και διαχρονικά από τα κόμματα εξουσίας ως μια απάντηση στο ερώτημα «πού θα βρεθούν τα χρήματα για να υλοποιηθούν προεκλογικές εξαγγελίες». Μετεκλογικά, βέβαια, δεν γίνεται ποτέ τίποτα. Και η αιτία γι' αυτό δεν είναι η αδυναμία αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής, αλλά ο φόβος του λεγόμενου πολιτικού κόστους. Ολες οι κυβερνήσεις και όλοι οι υπουργοί Οικονομικών γνωρίζουν αυτό που γνωρίζουμε όλοι. Πως υπάρχουν υπάλληλοι πολεοδομιών, εφοριακοί, τελωνειακοί, γιατροί και μια σειρά από άλλα επαγγέλματα που φοροδιαφεύγουν. Και οι υπουργοί, όπως και εμείς, εντυπωσιάζονται για τον ακριβό τρόπο διαβίωσης όλων αυτών που στις φορολογικές δηλώσεις εμφανίζονται από τους φτωχότερους Ελληνες. Ωστόσο, καμία κυβέρνηση δεν επιχείρησε επί της ουσίας ν' αντιμετωπίσει το φαινόμενο αφού κοίταζε στο πώς θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές και όχι πώς θα ακυρωθεί το φαινόμενο οι μισθωτοί να εμφανίζονται οι πλουσιότεροι Ελληνες. Και όχι απλά ποτέ κανείς δεν αντιμετώπισε τη φοροδιαφυγή, αλλά αντίθετα χάριζαν κατά καιρούς ιλιγγιώδη ποσά σε μεγάλους οφειλέτες του Δημοσίου, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποιες ποδοσφαιρικές εταιρείες. Με αυτή τη λογική πορεύεται και η σημερινή κυβέρνηση, όπως έχει δείξει τουλάχιστον από την ολιγόμηνη παρουσία της...

Δημοσιονομικά για ηλίθιους (ή τι θα θέλαμε να ξέραμε για τα ομόλογα και δεν μας το λένε)

Ας υποθέσουμε ότι ένα κράτος της Ευρωζώνης, πχ η Εγωλάνδη, χρειάζεται χρήματα για να καλύψει τις υποχρεώσεις του. Υποχρεώσεις από προηγούμενα δάνεια, υποχρεώσεις για την λειτουργία της κρατικής του μηχανής, υποχρεώσεις για συντάξεις και κεφάλαια για δημόσιες επενδύσεις στην υγεία, την παιδεία ή την πρόνοια.

Επειδή ανήκει στην Ευρωζώνη, δεν έχει την δυνατότητα να τυπώσει χρήμα για να καλύψει αυτές του τις υποχρεώσεις (τα χαρτονομίσματα έρχονται τυπωμένα από την ΕΚΤ από την μια τους όψη και τυπώνεται η άλλη τοπικά). Η πολιτική Συνθήκη Σταθερότητας που ισχύει στην Ευρωζώνη, απαγορεύει όμως τον δανεισμό πάνω από κάποιο όριο. Συγκεκριμένα, επιβάλει κάθε χρόνο αυτές οι ανάγκες δανεισμού να μην ξεπερνούν το 3% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) της Εγωλάνδης και το συνολικό χρέος που μπορεί να συσωρεύσει ένα κράτος της ζώνης δεν πρέπει να ξεπερνάει το 60% του ΑΕΠ. Το γιατί πρέπει να ισχύει αυτό το 3% και το 60% έχει μια επίσημη δικαιολογία: To χρήμα στο σύγχρονο σύστημα γεννιέται κυρίως από τα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά- δες το αποκαλυπτικό ντοκυμαντέρ ”Το χρήμα ως χρέος” με κλικεδώ). Για να μη διαμορφώνεται, σκέφτηκαν, η προσφορά και η ζήτησή του από τους κερδοσκόπους, ας μπει όριο στα χρέη των κρατών και όλα θα είναι εντάξει…

Αυτό που δεν είπαν είναι ότι ο πιο πάνω συλλογισμός μπορεί να ισχύει σε περίοδο ανόδου των οικονομιών και δεν μπορεί να ισχύει σε περιόδους ύφεσης. Και αυτό που δεν μας είπαν ακόμα είναι το γεγονός ότι ο περιορισμός των δημοσίων επενδύσεων από την Εγωλάνδη, είτε σε άνθηση είτε σε ύφεση της οικονομίας, επιβάλει μεγάλοι τομείς της οικονομίας όπως η υγεία ή η παιδεία, να μη μπορούν να αναπτυχθούν από το δημόσιο, αφήνοντας έτσι το περιθώριο να τους αναπτύξει το ιδιωτικό κεφάλαιο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Έστω ότι το 2010 η Εγωλάνδη πρέπει να δανειστεί 59δις€ για να τα βγάλει πέρα. Κάνει το υπουργείο ένα ταμειακό πρόγραμμα (τόσα θα πάρω τόσα θα δώσω, πόσα μου λείπουν) και προγραμματίζει να εκδόσει ομόλογα. Κάθε ομόλογο έχει μια διάρκεια (τρίμηνη, ετήσια, τρίχρονη, πενταετή ή δεκαετή) και ένα επιτόκιο που καθορίζει τον τόκο που θα εισπράξει αυτός που θα το αγοράσει για να δανείσει την Εγωλάνδη. Στο πως καθορίζεται αυτό το επιτόκιο στήνεται το “παιχνίδι”.

Η Εγωλάνδη (για την ακρίβεια όλες οι χώρες της Ευρωζώνης) έχουν ένα σύμβουλο που αναλαμβάνει να συντονίσει την έκδοση των ομολόγων τους, την Goldman Sachs. Για την Εγωλάνδη, η Goldman Sachs έχει επιλέξει αυθαίρετα 21 Ιδιωτικές Τράπεζες, ντόπιες και ξένες, που θα αγοράσουν τα ομόλογα από το κράτος καθορίζοντας οι ίδιες το επιτόκιο που θέλουν, και ενδεχομένως θα τα μεταπουλήσουν μετά στην δευτερογεννή αγορά κρατικών ομολόγων. Για να είναι σίγουρες οι 21 Τράπεζες πως θα πάρουν πίσω τα χρήματα που δανείζουν, θα ασφαλίσουν το δάνειο που κάνουν στην Εγωλάνδη, δεν διακινδυνεύουν επί της ουσίας τίποτα. Για τον καθορισμό του ασφαλιστικού κινδύνου, δηλαδή του ασφάλιστρου που θα πληρώσουν, έχουν την Fitch και την Moodies. Η Fitch και η Moodies μαντεύουν το μέλλον, προβλέπουν απεργίες, κατακλυσμούς και έσοδα και καθορίζουν περίπου αυθαίρετα και ανεξέλεγκτα την “πιστοληπτική ικανότητα” της Εγωλάνδης σε ΑΑΒ ή ΒΒΒ ή όπως τέλος πάντων τις φωτίζει ο θεός του χρήματος. (Το ότι η Fitch και η Moodies δεν πρόβλεψαν την κρίση που ξέσπασε από το σκάσιμο της φούσκας του αμερικανικού real estate και των ενυπόθηκων δανείων ήταν ένα μικρό άτύχημα, η γυάλα που προβλέπουν το μέλλον τους είχε παράσιτα…)

Τα ερωτήματα που θα μπορούσε κάποιος να κάνει είναι δυο:

1. Γιατί η Goldman Sachs και όχι κάποιος άλλος και

2. Γιατί αυτές οι 21 Τράπεζες να καθορίζουν το επιτόκιο και όχι κάποιος άλλος που μπορεί να δανείσει χρήματα;

Για κάθε έκδοση ομολόγου, η Goldman Sachs λαμβάνει μια αμοιβή. Έτσι πχ για τα 6δις€ που δανείστηκε η Εγωλάνδη τον Ιανουάριο, η Goldman Sachs εισέπραξε 85εκ€. (Οι κακές γλώσσες λένε ότι κράτησε ο Goldman για τα μικροέξοδά του τα 65€ και τα υπόλοιπα 20€ τα μοίρασε ο Sachs. Σε ποιούς, ας τα βρεί κανένας εισαγγελέας).

Επιπρόσθετα, οι διοικήσεις και των 21 Τραπεζών που καθορίζουν τα επιτόκια δανεισμού δεν ελέγχονται από κανένα θεσμοθετημένο όργανο της ΕΕ. Ή για να είμαστε ακριβείς, ελέγχονται από ένα πολύπλοκο δίκτυο πολυεθνικών συμφερόντων που ορίζουν τις διοικήσεις τους που ενδιαφέρεται για σπουδαία πράγματα. Για παράδειγμα, για την σχέση του ευρώ ως προς το δολάριο η το γιεν, για το πως θα καλυφτούν από τις μητρικές των 21 Τραπεζών τα ελλείματα του Αμερικάνικου δημοσίου που διεξάγει πολλούς πόλεμους ταυτόχρονα ή για το πόσο ανταγωνιστικά θέλει η Μέρκελ τα προϊόντα της στην Αμερικανική Αγορά αυτοκινήτων.

Και πάνω σε αυτόν τον μηχανισμό δανεισμού της Εγωλάνδης, διάτρητο όσο το κόσκινο της θείας Μαριγώς και βρώμικο όσο ο Ασωπός ποταμός, στήνεται ένα πολιτικό παιγχνίδι πιέσεων είτε για το από που θα περάσουν οι αγωγοί πετρελαίου είτε για το πόσα χρόνια θα πρέπει να μείνει κάποιος σε ένα επάγγελμα πριν βγει στην σύνταξη και αν θα πάρει ο συνταξιούχος μισό μισθό για να φάει αρνί το Πάσχα.

Ως ηλίθιος ιθαγενής της Εγωλάνδης, θα ήθελα να διατυπώσω μια απορία:

Γιατί συνεχίζουμε να δανειζόμαστε από τον μηχανισμό Goldman Sachs-21 Τραπεζών; Μη και δεν υπάρχουν άλλοι πρόθυμοι ραντιέρηδες* να μας δανείσουν σήμερα με τα επιτόκια της Γερμανίας;

Μα έτσι θα καταρρεύσει το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι η απάντηση των οικονομολόγων που η δουλειά τους είναι να δικαιολογούν το υπέροχο σύστημα με τις δυσνόητες έννοιες και πολύπλοκα γραφικά αλλά και η απάντηση των γραφειοκρατών των Βρυξελών, που η δουλειά τους είναι να υπερασπίζονται το ευρώ από… τους κερδοσκόπους.

Ε, ας καταρρεύσει το πρόστυχο! Θα καταρρεύεσει το Σύμφωνο που κρατάει σταθερό ένα σύστημα που δεν σχεδιάστηκε για να προστατεύει το ευρώ από τους κερδοσκόπους αλλά να προστατεύει τους κερδοσκόπους και τους πολιτικούς τους προστάτες (και προστατευόμενους) από κάθε αμφισβήτηση του ρόλου τους. Και ας καταρρεύσει επειδή κανένας δεν με ρώτησε αν το ήθελα αυτό το “σύμφωνο” όταν το συμφωνούσαν στην Λισαβώνα και όχι κάποιο άλλο σύμφωνο Κοινωνικής Συνοχής και Αλληλεγγύης…

Ερυθρόδερμος (αυτόχθων ιθαγενής της Εγωλάνδης)

(*) ραντιέρης: Ιδιώτης τοκογλύφος που πριν από την εφεύρεση των εμπορικών τραπεζών δάνειζε τους αγρότες στην Ελληνική ύπαιθρο με όρους αντίστοιχους των 21 Τραπεζών.

http://dosepasa.wordpress.com/2010/03/01/δημοσιονομικά-για-ηλίθιους-ή-τι-θα-θέλ/

Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ για την εφημερίδα «Έθνος»

Aς αρχίσουμε, λοιπόν, με τα χρέη της Aμερικής. Mόνο το δημόσιο χρέος των HΠA (προσοχή, χωρίς το ιδιωτικό που είναι επίσης τεράστιο) ανέρχεται, λοιπόν, στο απίστευτο ύψος των τριών και πλέον τρισεκατομμυρίων δολαρίων!

Tον Δεκέμβριο του 2009, μόνο στην Iαπωνία το αμερικανικό Δημόσιο χρωστούσε 768,8 δισεκατομμύρια δολάρια, βάσει των στοιχείων του υπουργείου Oικονομικών των HΠA. Aλλα 755,4 δισεκατομμύρια δολάρια χρωστούσαν οι Aμερικανοί στην Kίνα.

Aν μάλιστα προσθέσει κανείς και τα 152,9 δισεκατομμύρια δολάρια που οφείλει η Oυάσιγκτον στο επίσης κινεζικό Xονγκ Kονγκ, οι Aμερικανοί χρωστούν σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια μόνο στους Kινέζους! Eτσι και αποφάσιζε δηλαδή το Πεκίνο ή το Tόκιο να εκποιήσουν τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα που έχουν στη διάθεσή τους (θεωρητικά μιλώντας, εννοείται), το δολάριο και οι HΠA θα χρεοκοπούσαν εν μια νυκτί!

Πάνω από 300 δισ. δολάρια χρωστούν οι Aμερικανοί στη Bρετανία, σχεδόν 200 δισ. στα Eμιράτα του Kόλπου, άλλα 160 δισ. στη φτωχή Bραζιλία (!) και πάει λέγοντας. Aντιθέτως, οι Γερμανοί έχουν δανείσει το αμερικανικό Δημόσιο μόλις 53 δισ. δολάρια – το ένα… τέταρτο από όσα έχουν δανείσει στη μικροσκοπική Iρλανδία, κράτος και ιδιώτες!

Kατηγορούν εμάς τους Eλληνες ότι ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας με δανεικά από την EE. Γιατί δεν λένε όμως ότι οι Aμερικανοί ζουν με δανεικά εις βάρος τουλάχιστον ενός δισεκατομμυρίου εξαθλιωμένων Kινέζων που έχουν εισόδημα λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα; Γιατί δεν λένε ότι οι Aμερικανοί ζουν με δανεικά εις βάρος των Γιαπωνέζων επειδή τους νίκησαν πριν από… 65 (!) χρόνια;

Aς αφήσουμε όμως τους Aμερικανούς και ας έλθουμε στην Eυρώπη. Θα δανειστεί, λοιπόν, η Eλλάδα φέτος πάνω από 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Kακώς, κάκιστα. Γιατί όμως δεν λέει κανείς τίποτα π.χ. για το Bέλγιο, το οποίο με πληθυσμό ελαφρά μικρότερο από της Eλλάδας θα δανειστεί σχεδόν… 100 δισεκατομμύρια; Tο ότι η Oλλανδία θα δανειστεί πάνω από 100 δισ. ευρώ γιατί δεν κρίνεται άξιο μιας μικρής έστω αναφοράς;

O υψηλός δανεισμός καθόλου δεν είναι φαινόμενο που θα παρατηρηθεί φέτος μόνο στις μικρές χώρες. Kάθε άλλο.

H Γερμανία είναι βεβαίως μια οικονομία με περίπου εννιαπλάσιο AEΠ από το ελληνικό. Nαι, αλλά και τα περίπου 370 (!) δισεκατομμύρια που θα δανειστούν φέτος οι Γερμανοί δεν είναι καθόλου ασήμαντο ποσό. H πανίσχυρη Γερμανία θα δανειστεί το επταπλάσιο ποσό από την «υπό χρεοκοπία» Eλλάδα! Kάτι δεν πάει καλά εδώ…

H Γαλλία θα δανειστεί ακόμη περισσότερα, 450 δισεκατομμύρια. Kαι η Iταλία επίσης – 400 δισεκατομμύρια αυτή. Tο ποσό των φετινών δανείων των δύο αυτών μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών ως προς το AEΠ τους είναι ίδιο με της Eλλάδας – της Iταλίας μάλιστα είναι μεγαλύτερο!

Tι γίνεται; Xρεοκοπούν άραγε και η Γαλλία και η Iταλία αφού παίρνουν δάνεια αναλογικά ίδια με την Eλλάδα για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους; Xρεοκοπούν και μας το κρύβουν ή μήπως είναι παραμύθι που υπηρετεί κερδοσκοπικές και πολιτικές σκοπιμότητες η υποτιθέμενα επαπειλούμενη «χρεοκοπία» της Eλλάδας; Eίναι προφανές πως συμβαίνει το δεύτερο.

NEA ΔANEIA
Kαταχρεωμένοι και οι μεγάλοι της EE

1,5 τρισεκατομμύριο ευρώ θα δανειστούν φέτος για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους οι τέσσερις μεγάλες χώρες της EE! Nέα δάνεια ύψους 450 δισ. ευρώ θα πάρει η Γαλλία, άλλα 400 δισ. η Iταλία. Γύρω στα 280 δισ. η Bρετανία, ενώ ακόμη και η τόσο αυστηρή Γερμανία θα χρειαστεί να δανειστεί περίπου 370 δισεκατομμύρια ευρώ! Xώρια τα 240 δισ. που χρειάζεται η Iσπανία και από 100 περίπου δισ. που θα δανειστούν το Bέλγιο και η Oλλανδία. Διαβάζοντας τα νούμερα αυτά που, ενώ έχουν ανακοινωθεί επίσημα, ο Eυρωπαϊκός Tύπος προτιμά να τα αποσιωπά συστηματικά, συνειδητοποιεί κανείς ότι τα 50 δισεκατομμύρια που θα δανειστεί η Eλλάδα δεν είναι και τρομερό ποσό μέσα στο γενικό κλίμα.