ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010
ΕΙΝΑ :Η Συνεδρίαση Γενικού Συμβουλίου ΟΕΝΓΕ
Μια προσωπική εκτίμηση
Κώστας Γιαννάκενας
Μέλος Γ.Σ. της ΟΕΝΓΕ & Γ.Γ. της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας
Σας παραθέτω το εισαγωγικό κείμενο του ενημερωτικού που αναρτήθηκε από την
ΟΕΝΓΕ σχετικά με την συνεδρίαση του Γ.Σ. της 1/12/2010:
Την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου συνεδρίασε το Γενικό Συμβούλιο της ΟΕΝΓΕ με
αντικείμενο την εκτίμηση των εξελίξεων στο χώρο της υγείας. Λόγω
ισοψηφίας των δύο σχεδίων αποφάσεων που κατατέθηκαν δεν κατέστη
δυνατό να καταλήξει το Συμβούλιο σε συγκεκριμένη απόφαση και συνεπώς
παραμένει σε ισχύ η απόφαση της προηγούμενης απόφασης του Γενικού
Συμβουλίου της 20ης Οκτωβρίου.
Το ένα σχέδιο απόφασης κατετέθη από την ΠΑΣΚΕ και το υπερψήφισε
σύσσωμη η προσκείμενη στη ΝΔ παράταξη της ΔΗΚΝΙ. Πρόκειται για ένα
κείμενο εσκεμμένα ακατανόητο, ώστε να μπορεί να συστεγάσει τις
παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και ΔΗΚΝΙ, οι οποίες υπό την ηγεσία Τσούκαλου και
Λαοπόδη τείνουν πλέον να αποκτήσουν απόλυτα ταυτόσημες απόψεις.
Μάλιστα είναι αξιοπρόσεκτο πως η ΔΗΚΝΙ δεν καταθέτει πλέον δικές της
απόψεις, έχοντας εκχωρήσει την αρμοδιότητα αυτή στην ΠΑΣΚΕ!
Το δεύτερο κείμενο κατατέθηκε από το Προεδρείο και υπερψηφίστηκε από
τις παρατάξεις ΑΡΣΙ, ΝΥΣΤΕΡΙ και ΜΕΤΩΠΟ. Διαθέτει αναλυτική κατάθεση
απόψεων καθώς και ένα παράρτημα το οποίο έχει θέση σχεδίου για τον τρόπο
εφημέρευσης των Νοσοκομείων εν αντιθέσει προς τα ισχύοντα σήμερα και το
οποίο τίθεται ως διαβούλευση, ώστε με κατάθεση προτάσεων από
συναδέλφους και Ενώσεις να προσλάβει την τελική του μορφή σε επόμενη
συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ....
ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ
Κώστας Γιαννάκενας
Μέλος Γ.Σ. της ΟΕΝΓΕ & Γ.Γ. της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας
Σας παραθέτω το εισαγωγικό κείμενο του ενημερωτικού που αναρτήθηκε από την
ΟΕΝΓΕ σχετικά με την συνεδρίαση του Γ.Σ. της 1/12/2010:
Την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου συνεδρίασε το Γενικό Συμβούλιο της ΟΕΝΓΕ με
αντικείμενο την εκτίμηση των εξελίξεων στο χώρο της υγείας. Λόγω
ισοψηφίας των δύο σχεδίων αποφάσεων που κατατέθηκαν δεν κατέστη
δυνατό να καταλήξει το Συμβούλιο σε συγκεκριμένη απόφαση και συνεπώς
παραμένει σε ισχύ η απόφαση της προηγούμενης απόφασης του Γενικού
Συμβουλίου της 20ης Οκτωβρίου.
Το ένα σχέδιο απόφασης κατετέθη από την ΠΑΣΚΕ και το υπερψήφισε
σύσσωμη η προσκείμενη στη ΝΔ παράταξη της ΔΗΚΝΙ. Πρόκειται για ένα
κείμενο εσκεμμένα ακατανόητο, ώστε να μπορεί να συστεγάσει τις
παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και ΔΗΚΝΙ, οι οποίες υπό την ηγεσία Τσούκαλου και
Λαοπόδη τείνουν πλέον να αποκτήσουν απόλυτα ταυτόσημες απόψεις.
Μάλιστα είναι αξιοπρόσεκτο πως η ΔΗΚΝΙ δεν καταθέτει πλέον δικές της
απόψεις, έχοντας εκχωρήσει την αρμοδιότητα αυτή στην ΠΑΣΚΕ!
Το δεύτερο κείμενο κατατέθηκε από το Προεδρείο και υπερψηφίστηκε από
τις παρατάξεις ΑΡΣΙ, ΝΥΣΤΕΡΙ και ΜΕΤΩΠΟ. Διαθέτει αναλυτική κατάθεση
απόψεων καθώς και ένα παράρτημα το οποίο έχει θέση σχεδίου για τον τρόπο
εφημέρευσης των Νοσοκομείων εν αντιθέσει προς τα ισχύοντα σήμερα και το
οποίο τίθεται ως διαβούλευση, ώστε με κατάθεση προτάσεων από
συναδέλφους και Ενώσεις να προσλάβει την τελική του μορφή σε επόμενη
συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ....
ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΟΜΑΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΕΦΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ
...ΠΑΡΟΥΣΙΑ "ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ" ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ
"ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΑ" ΣΤΑ ΤΕΠ
Η ΓΝΩΣΤΗ ΚΑΡΑΒΟΥΔΑΜΠΕΚΙ
ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ Η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΣΤΟ ΑΤΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
...ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ
Η ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕ ΓΙΑ ΣΑΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ
EXIT POLL
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Συγχωνεύσεις νοσοκομείων μετά την Πρωταπριλιά
Στο ΕΣΥ τα πολυιατρεία - Ιδιωτικός φορέας θα αναλάβει τις προμήθειες - Χωρίς φαρμακεία τα σούπερ μάρκετ
Την 1η Απριλίου 2011 θα ξεκινήσει ο διάλογος για τις συγχωνεύσεις νοσηλευτικών ιδρυμάτων, ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, κατά τη συζήτηση στο υπουργικό συμβούλιο για τις αλλαγές στο ΕΣΥ. Απέκλεισε τη δημιουργία φαρμακείων σε σούπερ μάρκετ και γνωστοποίησε ότι τα πολυιατρεία θα ενταχθούν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Σύμφωνα με το πολυνομοσχέδιο, οι προμήθειες των νοσοκομείων θα γίνονται πλέον από ιδιωτικό φορέα, ο οποίος θα καταγράφει τις ανάγκες των νοσηλευτικών ιδρυμάτων και θα αναλαμβάνει την αγορά του ιατροφαρμακευτικού υλικού και την παράδοσή του σε αυτά.
Αναφορικά με τη διαμόρφωση των τιμών των φαρμάκων, η αρμοδιότητα περνά από το υπουργείο Ανάπτυξης στο υπουργείο Υγείας.
Σχετικά με τις συγχωνεύσεις, το σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει ότι ένας διοικητής θα μπορεί πλέον να διοικεί περισσότερα από ένα νοσοκομεία.
ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
ΑΡΣΙ :ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΕΝ ΔΡΑΣΗ... (για τα γεγονότα στον Αγιο Σάββα)
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΕΝ ΔΡΑΣΗ...
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση και ο υπουργός υγείας κος Λοβέρδος ετοιμάζονται για τον πιο σκληρό προϋπολογισμό της νεότερης ελληνικής ιστορίας και μαζί με αυτόν να καταστρέψουν ο,τι έχει απομείνει από κοινωνικές παροχές και “κράτος πρόνοιας” , παντού εμφανίζεται η συμμορία των “προθύμων”. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι άνθρωποι που έχουν κληθεί από την κυβέρνηση,την τροικα αλλά και τον “βαθύ” κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, για να στηρίξουν την πολιτική τους. Μια πολιτική που έχει καταδικαστεί στις συνειδήσεις του κόσμου, στους δρόμους (θυμηθείτε την 5η Μάη) αλλά και στις κάλπες. Μια πολιτική που την ίδια στιγμή που αγωνιά για τα δις των τραπεζών και τοκογλύφων , βάζει στο στόχαστρο τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και τους μισθούς.
Κι όμως λοιπόν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και μάλιστα είναι “συνδικαλιστές”! Εντολοδόχοι της κυβέρνησης στην εφαρμογή της πολιτικής της. Ταλιμπάν στον αγώνα για να καταργηθεί ό,τι κατακτήθηκε με αγώνες και κόπους γενεών...
Στο χώρο των γιατρών έχουμε άπειρα παραδείγματα αυτής της πολιτικής: τις περικοπές εφημεριών, τις περικοπές προσωπικού, τις περικοπές μισθών, την κατάφορη παραβίαση της συλλογικής μας σύμβασης, τις ολοένα και χειρότερες συνθήκες εργασίας και αμοιβής. Ειδικά στους νέους γιατρούς (ειδικευόμενους,επικουρικούς,άνεργους ιατρούς κλπ) που καθημερινά βιώνουμε τα αποτέλεσμα μιας πολιτικής που μας καταργεί ως γενιά.
Σ' αυτή την συμμορία των “προθύμων” ανήκει και ο συνδικαλιστής μέλος της ΠΑΣΚ γιατρών και εκπρόσωπός της στο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, που εργάζεται στον Αγιο Σάββα. Βρέθηκε να υποστηρίξει τον διοικητή του νοσοκομείου που με εντελώς αυθαίρετο αλλά και παράνομο τρόπο προσπαθεί να πετσοκόψει τις δεδουλευμένες εφημερίες των ιατρών των μηνών Οκτωβρίου και Νοεμβρίου προκειμένου να κάνει οικονομία. Εφημερίες που εισηγήθηκαν οι διευθυντές των τμημάτων, υπέγραψε το επιστημονικό συμβούλιο και εκτέλεσαν οι συνάδελφοι. Ο εν λόγω διοικητής προφανώς με άνωθεν εντολή πήρε την χατζάρα των περικοπών και διαπίστωσε “εκ των υστέρων” ότι δεν έγιναν οι εφημερίες που ο ίδιος είχε εγκρίνει. Ανάλογα φαινόμενα είναι σίγουρο ότι θα δούμε και σε άλλα νοσοκομεία στο άμεσο μέλλον...
Μετά από καταγγελία συναδέλφων του νοσοκομείου Άγιος Σάββας στο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, αποφασίστηκε να καταγγελθεί η στάση του διοικητή και να γίνει άμεση παρέμβαση για να πληρωθούν οι συνάδελφοι. Ο συνδικαλιστής της ΠΑΣΚ όμως, είχε άλλη γνώμη: αφού προσπάθησε να κολλήσει την απόφαση της ΕΙΝΑΠ με διάφορα προσχήματα ,το αμέσως επόμενο πρωινό ανέλαβε δράση. Βάλθηκε να στηρίξει και να δικαιολογήσει τον εν λόγω διοικητή, ανέφερε δε και την παρέμβαση των συναδέλφων εν είδη “καταδότη”...
Εμείς δεν τρέφουμε αυταπάτες για τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και ως ΑΡΣΙ πάντοτε έχουμε τοποθετηθεί και καταγγείλει ανάλογα φαινόμενα και στο παρελθόν. Απαιτούμε άμεσα να τοποθετηθεί η ΕΙΝΑΠ σύμφωνα με το κλίμα της συζήτησης και να στηρίξει τον δίκαιο αγώνα των συναδέλφων.
Ανεξάρτητα όμως από τις όποιες παρεμβάσεις αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά αυτό που είναι πάντοτε βασική μας θέση και άποψη: η ανάγκη για οργάνωση της πάλης μας μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες συνελεύσεων και συντονιστικών που θα υπερβαίνουν τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές. Καλούμε το σύνολο των συναδέλφων του Αγίου Σάββα μέσα από τις διαδικασίες τους να δώσουν την απάντηση που αξίζει στους εν λόγω “εκπροσώπους”...
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση και ο υπουργός υγείας κος Λοβέρδος ετοιμάζονται για τον πιο σκληρό προϋπολογισμό της νεότερης ελληνικής ιστορίας και μαζί με αυτόν να καταστρέψουν ο,τι έχει απομείνει από κοινωνικές παροχές και “κράτος πρόνοιας” , παντού εμφανίζεται η συμμορία των “προθύμων”. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι άνθρωποι που έχουν κληθεί από την κυβέρνηση,την τροικα αλλά και τον “βαθύ” κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, για να στηρίξουν την πολιτική τους. Μια πολιτική που έχει καταδικαστεί στις συνειδήσεις του κόσμου, στους δρόμους (θυμηθείτε την 5η Μάη) αλλά και στις κάλπες. Μια πολιτική που την ίδια στιγμή που αγωνιά για τα δις των τραπεζών και τοκογλύφων , βάζει στο στόχαστρο τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και τους μισθούς.
Κι όμως λοιπόν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και μάλιστα είναι “συνδικαλιστές”! Εντολοδόχοι της κυβέρνησης στην εφαρμογή της πολιτικής της. Ταλιμπάν στον αγώνα για να καταργηθεί ό,τι κατακτήθηκε με αγώνες και κόπους γενεών...
Στο χώρο των γιατρών έχουμε άπειρα παραδείγματα αυτής της πολιτικής: τις περικοπές εφημεριών, τις περικοπές προσωπικού, τις περικοπές μισθών, την κατάφορη παραβίαση της συλλογικής μας σύμβασης, τις ολοένα και χειρότερες συνθήκες εργασίας και αμοιβής. Ειδικά στους νέους γιατρούς (ειδικευόμενους,επικουρικούς,άνεργους ιατρούς κλπ) που καθημερινά βιώνουμε τα αποτέλεσμα μιας πολιτικής που μας καταργεί ως γενιά.
Σ' αυτή την συμμορία των “προθύμων” ανήκει και ο συνδικαλιστής μέλος της ΠΑΣΚ γιατρών και εκπρόσωπός της στο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, που εργάζεται στον Αγιο Σάββα. Βρέθηκε να υποστηρίξει τον διοικητή του νοσοκομείου που με εντελώς αυθαίρετο αλλά και παράνομο τρόπο προσπαθεί να πετσοκόψει τις δεδουλευμένες εφημερίες των ιατρών των μηνών Οκτωβρίου και Νοεμβρίου προκειμένου να κάνει οικονομία. Εφημερίες που εισηγήθηκαν οι διευθυντές των τμημάτων, υπέγραψε το επιστημονικό συμβούλιο και εκτέλεσαν οι συνάδελφοι. Ο εν λόγω διοικητής προφανώς με άνωθεν εντολή πήρε την χατζάρα των περικοπών και διαπίστωσε “εκ των υστέρων” ότι δεν έγιναν οι εφημερίες που ο ίδιος είχε εγκρίνει. Ανάλογα φαινόμενα είναι σίγουρο ότι θα δούμε και σε άλλα νοσοκομεία στο άμεσο μέλλον...
Μετά από καταγγελία συναδέλφων του νοσοκομείου Άγιος Σάββας στο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, αποφασίστηκε να καταγγελθεί η στάση του διοικητή και να γίνει άμεση παρέμβαση για να πληρωθούν οι συνάδελφοι. Ο συνδικαλιστής της ΠΑΣΚ όμως, είχε άλλη γνώμη: αφού προσπάθησε να κολλήσει την απόφαση της ΕΙΝΑΠ με διάφορα προσχήματα ,το αμέσως επόμενο πρωινό ανέλαβε δράση. Βάλθηκε να στηρίξει και να δικαιολογήσει τον εν λόγω διοικητή, ανέφερε δε και την παρέμβαση των συναδέλφων εν είδη “καταδότη”...
Εμείς δεν τρέφουμε αυταπάτες για τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και ως ΑΡΣΙ πάντοτε έχουμε τοποθετηθεί και καταγγείλει ανάλογα φαινόμενα και στο παρελθόν. Απαιτούμε άμεσα να τοποθετηθεί η ΕΙΝΑΠ σύμφωνα με το κλίμα της συζήτησης και να στηρίξει τον δίκαιο αγώνα των συναδέλφων.
Ανεξάρτητα όμως από τις όποιες παρεμβάσεις αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά αυτό που είναι πάντοτε βασική μας θέση και άποψη: η ανάγκη για οργάνωση της πάλης μας μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες συνελεύσεων και συντονιστικών που θα υπερβαίνουν τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές. Καλούμε το σύνολο των συναδέλφων του Αγίου Σάββα μέσα από τις διαδικασίες τους να δώσουν την απάντηση που αξίζει στους εν λόγω “εκπροσώπους”...
ΑΝΕΡΓΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ :ΟΠΟΥ ΝΑ ΝΑΙ ΣΚΑΕΙ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙ ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΝΑΖΙ
Είναι γνωστό ότι ο τηλεοπτικός σταθμός Alter αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Εκείνο που ενδεχομένως να μην γνωρίζει το ευρύ κοινό είναι ότι οι παρουσιαστές των Δελτίων Ειδήσεων και των εκπομπών, έχουν να πληρωθούν από τον Σεπτέμβριο. Μάλιστα, σήμερα, επρόκειτο να καταβληθεί ο ένας από τους δύο μισθούς, κάτι το οποίο δεν έγινε. Για να σας μεταφέρουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια του ρεπορτάζ να σας πούμε ότι ο μισθός του Οκτωβρίου καταβλήθηκε μόνο στους εργαζόμενους που πληρώνονται από τις εξής τράπεζες. Marfin, Αγροτική και Πειραιώς. Απλήρωτοι έμειναν όσοι παίρνουν μισθό πάνω από 1500 ευρώ. Η μισθοδοσία των συγκεκριμένων γίνεται μέσω της Alpha Bank.
Ως γνωστόν, η διοίκηση του καναλιού είχε δεσμευτεί ότι σήμερα θα «έμπαινε» ο ένας από τους δύο μισθούς. Ωστόσο, όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, λένε, ότι δεν πρόκειται να γίνουν πληρωμές ούτε και αύριο. Πρόκειται για μια κακή εξέλιξη που δείχνει το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο χώρος των media.
ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΤΙΤΛΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ
«Παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά...»
Ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στη ζωή, το έργο και την εποχή του ποιητή και ζωγράφου Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, εμβληματικής φυσιογνωμίας της ρωσικής καλλιτεχνικής πρωτοπορίας και του Οκτώβρη θα παρουσιάσει την Κυριακή η Κίνηση Πολιτών Μοσχάτου- Μεσοποταμία. Ο τίτλος «…παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά. Τα απεχθανόταν φοβερά ο μακαρίτης» είναι από το γράμμα της αυτοκτονίας του ποιητή. Στην εκδήλωση που θα γίνει την Κυριακή (7.30 μ.μ.) στο ΚΑΠΗ του Μοσχάτου (Χαλκίδη 21, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης) θα μιλήσουν η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Σόνια Ιλίνσκαγια με θέμα «Ο Μαγιακόβσκι του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου», ενώ στη σχέση του Μαγιακόφσκι με τον κυβοφουτουρισμό θα αναφερθεί η εικαστικός Σοφία Αλεξανδρίδου.
Οι ηθοποιοί Βασιλική Ρούσου και Μελέτης Γεωργιάδης θα διαβάσουν ποιήματα του. Το εικαστικό μέρος (video-art) έχει επιμεληθεί η Σοφία Αλεξανδρίδου. Οργάνωση, επιλογή ποιημάτων και επιμέλεια: Αμαλία Βασιλακάκη.
Ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στη ζωή, το έργο και την εποχή του ποιητή και ζωγράφου Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, εμβληματικής φυσιογνωμίας της ρωσικής καλλιτεχνικής πρωτοπορίας και του Οκτώβρη θα παρουσιάσει την Κυριακή η Κίνηση Πολιτών Μοσχάτου- Μεσοποταμία. Ο τίτλος «…παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά. Τα απεχθανόταν φοβερά ο μακαρίτης» είναι από το γράμμα της αυτοκτονίας του ποιητή. Στην εκδήλωση που θα γίνει την Κυριακή (7.30 μ.μ.) στο ΚΑΠΗ του Μοσχάτου (Χαλκίδη 21, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης) θα μιλήσουν η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Σόνια Ιλίνσκαγια με θέμα «Ο Μαγιακόβσκι του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου», ενώ στη σχέση του Μαγιακόφσκι με τον κυβοφουτουρισμό θα αναφερθεί η εικαστικός Σοφία Αλεξανδρίδου.
ΕΛΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ : Η αποσύνθεση του ευρώ
Η διακύμανση του νομίσματος διευκολύνει την προσαρμογή της οικονομίας, εάν αυτή έχει περιέλθει σε ανισορροπία, που διαπιστώνεται με το αποτέλεσμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και το ύψος απασχόλησης.
Εάν το εξωτερικό έλλειμμα και η ανεργία διατηρούνται, η διολίσθηση του νομίσματος συνιστά διορθωτική κίνηση. Εάν μια χώρα δεν ελέγχει το νόμισμά της, όπως σήμερα στο ευρωσύστημα, βασικό εργαλείο προσαρμογής έχει απολεσθεί. Εφ΄ όσον η παραίτηση από αυτό αιτιολογείται με την ένταξη στο υπερεθνικό νόμισμα, θα έπρεπε κατ΄ αρχήν να αντισταθμίζεται με ενισχυμένη αλληλεγγύη από την πλευρά των εταίρων, με στόχο πάντα την προσαρμογή της οικονομίας, τη σταθεροποίηση, την έξοδο από την ύφεση και την ανεργία. Στο ευρωσύστημα, οι εθνικές νομισματικές πολιτικές έχουν φυσικά καταργηθεί, χωρίς όμως παράλληλα να προβλέπονται μηχανισμοί στήριξης από το ευρωπαϊκό σύνολο. Αντίθετα, η Γερμανία έφτασε στο σημείο να προτείνει όχι μόνον την απομόνωση των ελλειμματικών χωρών, αλλά και πρόσθετες κυρώσεις εις βάρος τους, ώστε οι λοιποί εταίροι να μην επιβαρύνονται.
Επόμενη φάση της γερμανικής πολιτικής ήταν τα δανεικά πακέτα «διάσωσης», στο μέτρο που απειλούνται τα γερμανικά πιστωτικά ιδρύματα από ενδεχόμενη αδυναμία αποπληρωμής των ελλειμματικών χωρών. Ομως, και γι΄ αυτή την περίπτωση, τόσο το άμεσο όσο και το τελικό κόστος επιρρίπτονται κατά κύριο λόγο στον φορολογούμενο, εργαζόμενο, συνταξιούχο της ελλειμματικής χώρας, κατ΄ ουδένα φυσικά τρόπο στον Γερμανό συνάδελφό του.
Ο Ευρωπαίος επίτροπος Ολι Ρεν διευκρινίζει: «Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου πρέπει να προετοιμάζονται για κύκλο πρόσθετης λιτότητας, εάν ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας τους αποδειχθεί κατώτερος των προβλέψεων». Ομως, όσο εντείνεται η ακολουθούμενη πολιτική λιτότητας, περικοπής δημόσιων δαπανών, μισθών, συντάξεων, η οικονομία θα βυθίζεται σε αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση, με αποτέλεσμα συνεχώς και αδιαλείπτως κατώτερο των προβλέψεων. Οσο μεγαλύτερες είναι οι περικοπές τόσο μεγαλύτερη είναι η αποτυχία των προβλέψεων.
Ουσιαστικά, μεγαλύτερο πρόβλημα από την κρίση δημιουργείται με την καταστροφική διαχείρισή της, υπό γερμανική καθοδήγηση. Κύριο γνώρισμα αυτής είναι η επίρριψη του κόστους σταθεροποίησης του συνόλου της ευρωζώνης στις αδύναμες οικονομίες, αντί εταιρικής διαχείρισης, από την οποία όλες οι πλευρές θα ωφελούνταν. Εφ΄ όσον η Γερμανία πραγματοποιεί 55% των εξαγωγών της στην ευρωζώνη και 86% των πλεονασμάτων της, είναι προφανές ότι ο ηγετικός στην Ευρώπη ρόλος της παραμένει υπό την αίρεση σταθερότητας των εταίρων της.
Τρίτη φάση της γερμανικής πολιτικής έναντι των εταίρων είναι η πρόσφατη συμφωνία Μέρκελ-Σαρκοζί για ευρωπαϊκό μηχανισμό αναδιάρθρωσης του χρέους των κρατών-μελών, που ισοδυναμεί με διαδικασία «ελεγχόμενης πτώχευσης». Αφού η Γερμανία αποστασιοποιήθηκε από κάθε μορφή αλληλεγγύης μεταξύ εταίρων, προωθεί τώρα τη δυνατότητα αυτών να αναδιαπραγματεύονται το δημόσιο χρέος με τους πιστωτές, ακόμη και να το περικόπτουν, με τη συναίνεσή τους. Αυτή η εξέλιξη πυροδότησε την πρόσφατη ιρλανδική κρίση και σήμερα πλανάται πάνω από Πορτογαλία, Ισπανία, Βέλγιο, Ιταλία, ακόμη και Γαλλία.
Με αυτή την κίνηση, ήλθε στο φως όχι μόνον η παντελής έλλειψη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αλλά και η αρνητική αλληλεγγύη μεταξύ εταίρων στο αυτό νόμισμα. Στο παρελθόν, όταν υπήρχαν τα εθνικά νομίσματα, η κερδοσκοπία ενθαρρυνόταν από τη δυνατότητα υποτιμήσεων. Αντ΄ αυτού, στο ισχύον σύστημα του ευρώ, η κερδοσκοπία τροφοδοτείται με τη δυνατότητα υποτιμήσεων του δημόσιου χρέους και ανατιμήσεων του κόστους του χρήματος μεταξύ εταίρων στο αυτό νόμισμα.
Οταν τα επιτόκια δημόσιου δανεισμού αποκλίνουν από 2% έως 12%, όπως σήμερα στην ευρωζώνη, το νόμισμα παραμένει κοινό μόνον κατ΄ όνομα. Ακόμη χειρότερα, όταν η αξία του δημόσιου χρέους, που υπερβαίνει το εθνικό εισόδημα, παραδίδεται εκ των άνω στην κερδοσκοπία των χρηματαγορών, τότε ακόμη περισσότερο το διαφορικό κόστος του χρήματος επενεργεί αποσταθεροποιητικά: ενθαρρύνει την ύφεση όπου χρειάζεται ανάπτυξη, τον πληθωρισμό όπου χρειάζεται σταθεροποίηση.
Το ευρώ παραμένει ονομαστικά κοινό νόμισμα, όμως ουσιαστικά εθνικοποιείται και, αντί μοχλός σύγκλισης, αποβαίνει μοχλός απόκλισης των χωρών-μελών. Η σημερινή κρίση ήταν ευκαιρία συγκρότησης μηχανισμού ευρωπαϊκής συνοχής και αλληλεγγύης:
α) Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, που προμηθεύει ρευστότητα όχι μόνον σε τράπεζες, αλλά και σε κράτη,
β) Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ως τελικός πιστωτής κάθε δημόσιου χρέους. Αντ΄ αυτού, η Ευρώπη θεσμοποιεί, ως «χρυσό κανόνα», τη συμμόρφωσή της στην ανευθυνότητα των χρηματαγορών και των κερδοσκόπων. Αυτό δεν αποδίδεται τόσο στη «δημοσιονομική ελαφρότητα» και «ασυνειδησία» των ελλειμματικών εταίρων όσο κυρίως σε συνειδητή, αλλά άφρονα, επιλογή των πλεονασματικών, με αρνητικές επιπτώσεις για όλους.
kvergo@gmail.com
Εάν το εξωτερικό έλλειμμα και η ανεργία διατηρούνται, η διολίσθηση του νομίσματος συνιστά διορθωτική κίνηση. Εάν μια χώρα δεν ελέγχει το νόμισμά της, όπως σήμερα στο ευρωσύστημα, βασικό εργαλείο προσαρμογής έχει απολεσθεί. Εφ΄ όσον η παραίτηση από αυτό αιτιολογείται με την ένταξη στο υπερεθνικό νόμισμα, θα έπρεπε κατ΄ αρχήν να αντισταθμίζεται με ενισχυμένη αλληλεγγύη από την πλευρά των εταίρων, με στόχο πάντα την προσαρμογή της οικονομίας, τη σταθεροποίηση, την έξοδο από την ύφεση και την ανεργία. Στο ευρωσύστημα, οι εθνικές νομισματικές πολιτικές έχουν φυσικά καταργηθεί, χωρίς όμως παράλληλα να προβλέπονται μηχανισμοί στήριξης από το ευρωπαϊκό σύνολο. Αντίθετα, η Γερμανία έφτασε στο σημείο να προτείνει όχι μόνον την απομόνωση των ελλειμματικών χωρών, αλλά και πρόσθετες κυρώσεις εις βάρος τους, ώστε οι λοιποί εταίροι να μην επιβαρύνονται.
Επόμενη φάση της γερμανικής πολιτικής ήταν τα δανεικά πακέτα «διάσωσης», στο μέτρο που απειλούνται τα γερμανικά πιστωτικά ιδρύματα από ενδεχόμενη αδυναμία αποπληρωμής των ελλειμματικών χωρών. Ομως, και γι΄ αυτή την περίπτωση, τόσο το άμεσο όσο και το τελικό κόστος επιρρίπτονται κατά κύριο λόγο στον φορολογούμενο, εργαζόμενο, συνταξιούχο της ελλειμματικής χώρας, κατ΄ ουδένα φυσικά τρόπο στον Γερμανό συνάδελφό του.
Ο Ευρωπαίος επίτροπος Ολι Ρεν διευκρινίζει: «Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου πρέπει να προετοιμάζονται για κύκλο πρόσθετης λιτότητας, εάν ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας τους αποδειχθεί κατώτερος των προβλέψεων». Ομως, όσο εντείνεται η ακολουθούμενη πολιτική λιτότητας, περικοπής δημόσιων δαπανών, μισθών, συντάξεων, η οικονομία θα βυθίζεται σε αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση, με αποτέλεσμα συνεχώς και αδιαλείπτως κατώτερο των προβλέψεων. Οσο μεγαλύτερες είναι οι περικοπές τόσο μεγαλύτερη είναι η αποτυχία των προβλέψεων.
Ουσιαστικά, μεγαλύτερο πρόβλημα από την κρίση δημιουργείται με την καταστροφική διαχείρισή της, υπό γερμανική καθοδήγηση. Κύριο γνώρισμα αυτής είναι η επίρριψη του κόστους σταθεροποίησης του συνόλου της ευρωζώνης στις αδύναμες οικονομίες, αντί εταιρικής διαχείρισης, από την οποία όλες οι πλευρές θα ωφελούνταν. Εφ΄ όσον η Γερμανία πραγματοποιεί 55% των εξαγωγών της στην ευρωζώνη και 86% των πλεονασμάτων της, είναι προφανές ότι ο ηγετικός στην Ευρώπη ρόλος της παραμένει υπό την αίρεση σταθερότητας των εταίρων της.
Τρίτη φάση της γερμανικής πολιτικής έναντι των εταίρων είναι η πρόσφατη συμφωνία Μέρκελ-Σαρκοζί για ευρωπαϊκό μηχανισμό αναδιάρθρωσης του χρέους των κρατών-μελών, που ισοδυναμεί με διαδικασία «ελεγχόμενης πτώχευσης». Αφού η Γερμανία αποστασιοποιήθηκε από κάθε μορφή αλληλεγγύης μεταξύ εταίρων, προωθεί τώρα τη δυνατότητα αυτών να αναδιαπραγματεύονται το δημόσιο χρέος με τους πιστωτές, ακόμη και να το περικόπτουν, με τη συναίνεσή τους. Αυτή η εξέλιξη πυροδότησε την πρόσφατη ιρλανδική κρίση και σήμερα πλανάται πάνω από Πορτογαλία, Ισπανία, Βέλγιο, Ιταλία, ακόμη και Γαλλία.
Με αυτή την κίνηση, ήλθε στο φως όχι μόνον η παντελής έλλειψη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αλλά και η αρνητική αλληλεγγύη μεταξύ εταίρων στο αυτό νόμισμα. Στο παρελθόν, όταν υπήρχαν τα εθνικά νομίσματα, η κερδοσκοπία ενθαρρυνόταν από τη δυνατότητα υποτιμήσεων. Αντ΄ αυτού, στο ισχύον σύστημα του ευρώ, η κερδοσκοπία τροφοδοτείται με τη δυνατότητα υποτιμήσεων του δημόσιου χρέους και ανατιμήσεων του κόστους του χρήματος μεταξύ εταίρων στο αυτό νόμισμα.
Οταν τα επιτόκια δημόσιου δανεισμού αποκλίνουν από 2% έως 12%, όπως σήμερα στην ευρωζώνη, το νόμισμα παραμένει κοινό μόνον κατ΄ όνομα. Ακόμη χειρότερα, όταν η αξία του δημόσιου χρέους, που υπερβαίνει το εθνικό εισόδημα, παραδίδεται εκ των άνω στην κερδοσκοπία των χρηματαγορών, τότε ακόμη περισσότερο το διαφορικό κόστος του χρήματος επενεργεί αποσταθεροποιητικά: ενθαρρύνει την ύφεση όπου χρειάζεται ανάπτυξη, τον πληθωρισμό όπου χρειάζεται σταθεροποίηση.
Το ευρώ παραμένει ονομαστικά κοινό νόμισμα, όμως ουσιαστικά εθνικοποιείται και, αντί μοχλός σύγκλισης, αποβαίνει μοχλός απόκλισης των χωρών-μελών. Η σημερινή κρίση ήταν ευκαιρία συγκρότησης μηχανισμού ευρωπαϊκής συνοχής και αλληλεγγύης:
α) Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, που προμηθεύει ρευστότητα όχι μόνον σε τράπεζες, αλλά και σε κράτη,
β) Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ως τελικός πιστωτής κάθε δημόσιου χρέους. Αντ΄ αυτού, η Ευρώπη θεσμοποιεί, ως «χρυσό κανόνα», τη συμμόρφωσή της στην ανευθυνότητα των χρηματαγορών και των κερδοσκόπων. Αυτό δεν αποδίδεται τόσο στη «δημοσιονομική ελαφρότητα» και «ασυνειδησία» των ελλειμματικών εταίρων όσο κυρίως σε συνειδητή, αλλά άφρονα, επιλογή των πλεονασματικών, με αρνητικές επιπτώσεις για όλους.
kvergo@gmail.com
Ο Δεκέμβρης ήταν μια εικόνα από το μέλλον
Του Παναγιώτη Σωτήρη, από το Red Notebook
Τα μεγάλα γεγονότα, καθώς συγκρούονται με παραδομένα σχήματα, προκαλούν αμηχανία όταν έρχεται η ώρα να συζητηθούν. Και αυτό δεν είναι παράλογο, εάν αναλογιστούμε ότι ο Δεκέμβρης ξέφευγε από τις παραδοσιακές κατηγοριοποιήσεις. Δεν ήταν ένα παραδοσιακό νεολαΐστικο κίνημα που αντιπάλεψε κάποια θεσμική τομή στην εκπαίδευση, όσο και εάν στηρίχτηκε στις εμπειρίες των μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 2006-2007. Δεν ήταν μια «μητροπολιτική έκρηξη» των κοινωνικά αποκλεισμένων, στο πρότυπο της έκρηξης των Γαλλικών προαστίων, παρότι η παρουσία προλεταριακών κομματιών ήταν καθοριστική. Δεν ήταν μια κλασική συγκρουσιακή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής, παρότι ήταν η μεγαλύτερη ακολουθία συγκρουσιακών κινητοποιήσεων που έζησε Ευρωπαϊκή χώρα εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Χρειάζεται, έτσι, να ξαναγυρίσουμε στη θεμελιώδη πρωτοτυπία του Δεκέμβρη. Ο Δεκέμβρης υπήρξε η πιο μαζική και ενωτική κινητοποίηση της ελληνικής νεολαίας. Στις κινητοποιήσεις των πρώτων ημερών συμμετείχε η πλειοψηφία των μαθητών Λυκείου σε όλη τη χώρα. Συμμετείχαν πλάι-πλάι οι μαθητές από τα βόρεια προάστια με τους νέους προλεταρίους, οι φοιτητές και άνεργοι, αυτοί που είχαν επαγγελματικές προοπτικές και αυτοί που αντιμετώπιζαν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η μαζική συμμετοχή των μεταναστών δεν έγινε στο όνομα μιας ιδιαίτερης μεταναστευτικής ταυτότητας, αλλά μια κοινής νεανικής ταυτότητας. Επιπλέον, ο Δεκέμβρης αποτέλεσε αφορμή (επανα)πολιτικοποίης και για εργαζομένους, ιδίως όσων σχετίζονται με τις – συχνά επισφαλείας – σύγχρονες μορφές της διανοητικής εργασίας. Τέλος, ο Δεκέμβρης δεν ήταν μόνο «σύγκρουση». Ήταν η μεγαλύτερη άνθιση μαζικών πρωτοβουλιών αυτοοργάνωσης, συλλογικής επανιδιοποίησης πραγματικού και συμβολικού χώρου, πειραματισμού με μαζικές μορφές οργάνωσης που είδαμε από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Οι μαζικές συνελεύσεις σε κατειλημμένους χώρους, που λειτουργούσαν ως ευρύτερο σημείο αναφοράς, τα αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, η ενίσχυση μορφών ριζοσπαστικού συνδικαλισμού βάσης, οι δεκάδες πρωτοβουλίες για έντυπα ή ιστοσελίδες, το δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο.
Καταλύτης για το Δεκέμβρη η συμπύκνωση ενός συνόλου αντιφάσεων που είναι ενεργές στην ελληνική κοινωνία, καθώς η κοινωνική απαξίωση που υφίσταται η νεολαία συναντιέται με την όξυνση μιας συνολικότερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η νεολαία παραμένει ο αδύναμος κρίκος της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα και αυτό διαμορφώνει στοιχεία κοινής ταυτότητας των. Επιπλέον, οι αναδιαρθρώσεις που είναι σε εξέλιξη σε σχέση με τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς δεν αποτελούν απλώς «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», αλλά βίαιη πρόεγγραφή των ανατροπών στους χώρους εργασίας, είναι πλευρές μιας συνολικότερής αναδιάρθρωσης της καπιταλιστικής παραγωγής. Όλα αυτά αποτελούν την υλική βάση του σύγχρονου νεανικού ριζοσπαστισμού
Ο Δεκέμβρης ήταν η πρώτη κοινωνική έκρηξη της περιόδου της κρίσης, μια πραγματική «εικόνα από το μέλλον». Ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι δεν είχε ξεσπάσει ακόμη η «ελληνική κρίση». Το 2008 τα μηνύματα από την παγκόσμια χρηματιστική κρίση αλλά και η αίσθηση ότι «έρχονται τα χειρότερα», ότι το «αναπτυξιακό υπόδειγμα» του ελληνικού καπιταλισμού βρισκόταν σε βαθιά κρίση, επικαθόριζαν συλλογικές αναγνωρίσεις. Διάχυτη ήταν και η αίσθηση μιας βαθιάς κρίσης νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Η συστηματική περιφρόνηση προς τις κοινωνικές ανάγκες, η εκτεταμένη πολιτική διαφθορά, οι τραγικές εικόνες της καταστροφής των δασών, τροφοδοτούσαν την οργή, ιδίως σε μια νεολαία που αντιμετώπιζε ένα μέλλον περισσότερο παρά ποτέ αβέβαιο και ανασφαλές. Έτσι, η δολοφονική αστυνομική βία λειτούργησε ως συμπύκνωση σε συμβολικό επίπεδο, ως μετωνυμία για όλη τη συστημική κοινωνική βία που εξαπολύεται ενάντια στην κοινωνία.
Μεγάλο μέρος των καθεστωτικών αναλυτών παρουσίασαν το Δεκέμβρη ως ένα μη-κίνημα, ως έκφραση κοινωνικής ανομίας και κρίσης αξιών, ως απουσία αστυνόμευσης, ως ανεκτικότητα απέναντι σε μια «κακομαθημένη γενιά». Είναι ο απωθημένος φόβος για ένα κίνημα που η δυναμική του ξεπερνούσε τα όρια ανοχής των σημερινών μορφών διαχείρισης. Ούτε μπορεί ο Δεκέμβρης να θεωρηθεί απλώς μια έκρηξη, ένα απλό «κοινωνικό φαινόμενο», όπως έκαναν ακόμη και καλόπιστοι αναλυτές, γιατί αυτό υποτιμά τον «έναρθρο» πολιτικό λόγο και το βάθος του κινήματος. Οφείλουμε να μιλάμε για το Δεκέμβρη ως κίνημα και ως εξέγερση. Προφανώς και ήταν αντιφατικός ή ακόμη και δύσαρθρος, όμως, η συλλογική ταυτότητα όσων συμμετείχαν, η συγκρουσιακή στάση απέναντι στην πολιτική εξουσία, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ενότητας μέσα στον αγώνα, όλα αυτά καταδεικνύουν ότι είχαμε να κάνουμε με ένα αυθεντικό εξεγερσιακό κοινωνικό κίνημα. Μπορεί να μη έβαλε συγκεκριμένες επιμέρους διεκδικήσεις, όπως συμβαίνει με τα «κλασικά» διεκδικητικά κινήματα, όμως έθεσε ένα γενικό τόνο αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και μια απαίτηση ριζικής αλλαγής, που σε τέτοια κλίμακα και βάθος είχαμε να δούμε πολλά χρόνια στην Ελλάδα.
Η Αριστερά δοκιμάστηκε το Δεκέμβρη. Ένα κομμάτι της αντέδρασε φοβικά. Το ΚΚΕ εκτίμησε ότι το κίνημα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως αντίπαλος και προσπάθησε να «οχυρώσει» το δυναμικό του. Σιγόνταρε σε συντηρητικά αντανακλαστικά και αντικειμενικά λειτούργησε ως στήριγμα της κυρίαρχης πολιτικής. Ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να κρατήσει μια στάση υπέρ του κινήματος, παρά το στιγματισμό που δέχτηκε γι’ αυτή την επιλογή. Ωστόσο και εδώ η αμηχανία ήταν έκδηλη απέναντι σε μια εξέγερση που αμφισβητούσε συνολικά την κυρίαρχη πολιτική. Την ίδια ώρα σε μεγάλο κομμάτι των διανοητών με προέλευση από την ανανεωτική αριστερά», όπως και στα στελέχη της μετέπειτα «Δημοκρατικής Αριστεράς, η «καταδίκη της βίας» έγινε ο βολικός ευφημισμός για το αίτημα μιας σύγχρονης καθεστωτικής Αριστεράς. Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά προσπάθησε να είναι κομμάτι του κινήματος και να πολιτικοποιήσει πλευρές του. Ωστόσο και εδώ η ταλάντευση ανάμεσα στον ιδεότυπο ενός «κλασικού» εργατικού κινήματος και μιας αντίληψης της πολιτικής ως καταγραφής, δεν της επέτρεψαν να κάνει πιο συγκεκριμένη την πολιτική δυναμική του Δεκέμβρη. Άλλα κομμάτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έκαναν το λάθος να θεωρήσουν ότι οι εξεγερτικές πρακτικές του Δεκέμβρη αποτελούν καθαυτές την επαναστατική στρατηγική, οδηγούμενες σε μια άκριτη υιοθέτηση πρακτικών και συμβολισμών του αντιεξουσιαστικού χώρου. Ο αυτόνομος – αντιεξουσιαστικός χώρος έζησε τη «μεγάλη άνοιξή» του το Δεκέμβρη. Όμως, η αδυναμία πολιτικοποίησης, ο κατακερματισμός, ο φετιχισμός της βίας και δη σε μια ακραία μηδενιστική εκδοχή της, όρισαν τα πραγματικά όριά του
Η συζήτηση για το Δεκέμβρη πρέπει να συνεχιστεί σε βάθος. Η τρομαχτική συστημική βία του Μνημονίου και της κατοχής από ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ αλλά και οι αντιφάσεις στο ξεδίπλωμα των κοινωνικών αντιστάσεων, η συνειδητοποίηση του βάθους μιας σοβούσας ηγεμονικής κρίσης αλλά και η αδυναμία να σχηματοποιηθεί μια αριστερή πολιτική εναλλακτική λύση, η αίσθηση ότι συσσωρεύονται εκρηκτικά υλικά αλλά ότι αυτά δεν έρχονται ούτε αυτόματα στο προσκήνιο, κάνουν επιτακτική αυτή τη συζήτηση. Η αυθεντική Αριστερά του Δεκέμβρη παραμένει ένα ζητούμενο μπροστά στις μάχες που έχουμε να δώσουμε. Είτε το θέλουμε, είτε όχι…
Τα μεγάλα γεγονότα, καθώς συγκρούονται με παραδομένα σχήματα, προκαλούν αμηχανία όταν έρχεται η ώρα να συζητηθούν. Και αυτό δεν είναι παράλογο, εάν αναλογιστούμε ότι ο Δεκέμβρης ξέφευγε από τις παραδοσιακές κατηγοριοποιήσεις. Δεν ήταν ένα παραδοσιακό νεολαΐστικο κίνημα που αντιπάλεψε κάποια θεσμική τομή στην εκπαίδευση, όσο και εάν στηρίχτηκε στις εμπειρίες των μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 2006-2007. Δεν ήταν μια «μητροπολιτική έκρηξη» των κοινωνικά αποκλεισμένων, στο πρότυπο της έκρηξης των Γαλλικών προαστίων, παρότι η παρουσία προλεταριακών κομματιών ήταν καθοριστική. Δεν ήταν μια κλασική συγκρουσιακή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής, παρότι ήταν η μεγαλύτερη ακολουθία συγκρουσιακών κινητοποιήσεων που έζησε Ευρωπαϊκή χώρα εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Χρειάζεται, έτσι, να ξαναγυρίσουμε στη θεμελιώδη πρωτοτυπία του Δεκέμβρη. Ο Δεκέμβρης υπήρξε η πιο μαζική και ενωτική κινητοποίηση της ελληνικής νεολαίας. Στις κινητοποιήσεις των πρώτων ημερών συμμετείχε η πλειοψηφία των μαθητών Λυκείου σε όλη τη χώρα. Συμμετείχαν πλάι-πλάι οι μαθητές από τα βόρεια προάστια με τους νέους προλεταρίους, οι φοιτητές και άνεργοι, αυτοί που είχαν επαγγελματικές προοπτικές και αυτοί που αντιμετώπιζαν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η μαζική συμμετοχή των μεταναστών δεν έγινε στο όνομα μιας ιδιαίτερης μεταναστευτικής ταυτότητας, αλλά μια κοινής νεανικής ταυτότητας. Επιπλέον, ο Δεκέμβρης αποτέλεσε αφορμή (επανα)πολιτικοποίης και για εργαζομένους, ιδίως όσων σχετίζονται με τις – συχνά επισφαλείας – σύγχρονες μορφές της διανοητικής εργασίας. Τέλος, ο Δεκέμβρης δεν ήταν μόνο «σύγκρουση». Ήταν η μεγαλύτερη άνθιση μαζικών πρωτοβουλιών αυτοοργάνωσης, συλλογικής επανιδιοποίησης πραγματικού και συμβολικού χώρου, πειραματισμού με μαζικές μορφές οργάνωσης που είδαμε από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Οι μαζικές συνελεύσεις σε κατειλημμένους χώρους, που λειτουργούσαν ως ευρύτερο σημείο αναφοράς, τα αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, η ενίσχυση μορφών ριζοσπαστικού συνδικαλισμού βάσης, οι δεκάδες πρωτοβουλίες για έντυπα ή ιστοσελίδες, το δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο.
Καταλύτης για το Δεκέμβρη η συμπύκνωση ενός συνόλου αντιφάσεων που είναι ενεργές στην ελληνική κοινωνία, καθώς η κοινωνική απαξίωση που υφίσταται η νεολαία συναντιέται με την όξυνση μιας συνολικότερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η νεολαία παραμένει ο αδύναμος κρίκος της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα και αυτό διαμορφώνει στοιχεία κοινής ταυτότητας των. Επιπλέον, οι αναδιαρθρώσεις που είναι σε εξέλιξη σε σχέση με τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς δεν αποτελούν απλώς «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», αλλά βίαιη πρόεγγραφή των ανατροπών στους χώρους εργασίας, είναι πλευρές μιας συνολικότερής αναδιάρθρωσης της καπιταλιστικής παραγωγής. Όλα αυτά αποτελούν την υλική βάση του σύγχρονου νεανικού ριζοσπαστισμού
Ο Δεκέμβρης ήταν η πρώτη κοινωνική έκρηξη της περιόδου της κρίσης, μια πραγματική «εικόνα από το μέλλον». Ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι δεν είχε ξεσπάσει ακόμη η «ελληνική κρίση». Το 2008 τα μηνύματα από την παγκόσμια χρηματιστική κρίση αλλά και η αίσθηση ότι «έρχονται τα χειρότερα», ότι το «αναπτυξιακό υπόδειγμα» του ελληνικού καπιταλισμού βρισκόταν σε βαθιά κρίση, επικαθόριζαν συλλογικές αναγνωρίσεις. Διάχυτη ήταν και η αίσθηση μιας βαθιάς κρίσης νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Η συστηματική περιφρόνηση προς τις κοινωνικές ανάγκες, η εκτεταμένη πολιτική διαφθορά, οι τραγικές εικόνες της καταστροφής των δασών, τροφοδοτούσαν την οργή, ιδίως σε μια νεολαία που αντιμετώπιζε ένα μέλλον περισσότερο παρά ποτέ αβέβαιο και ανασφαλές. Έτσι, η δολοφονική αστυνομική βία λειτούργησε ως συμπύκνωση σε συμβολικό επίπεδο, ως μετωνυμία για όλη τη συστημική κοινωνική βία που εξαπολύεται ενάντια στην κοινωνία.
Μεγάλο μέρος των καθεστωτικών αναλυτών παρουσίασαν το Δεκέμβρη ως ένα μη-κίνημα, ως έκφραση κοινωνικής ανομίας και κρίσης αξιών, ως απουσία αστυνόμευσης, ως ανεκτικότητα απέναντι σε μια «κακομαθημένη γενιά». Είναι ο απωθημένος φόβος για ένα κίνημα που η δυναμική του ξεπερνούσε τα όρια ανοχής των σημερινών μορφών διαχείρισης. Ούτε μπορεί ο Δεκέμβρης να θεωρηθεί απλώς μια έκρηξη, ένα απλό «κοινωνικό φαινόμενο», όπως έκαναν ακόμη και καλόπιστοι αναλυτές, γιατί αυτό υποτιμά τον «έναρθρο» πολιτικό λόγο και το βάθος του κινήματος. Οφείλουμε να μιλάμε για το Δεκέμβρη ως κίνημα και ως εξέγερση. Προφανώς και ήταν αντιφατικός ή ακόμη και δύσαρθρος, όμως, η συλλογική ταυτότητα όσων συμμετείχαν, η συγκρουσιακή στάση απέναντι στην πολιτική εξουσία, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ενότητας μέσα στον αγώνα, όλα αυτά καταδεικνύουν ότι είχαμε να κάνουμε με ένα αυθεντικό εξεγερσιακό κοινωνικό κίνημα. Μπορεί να μη έβαλε συγκεκριμένες επιμέρους διεκδικήσεις, όπως συμβαίνει με τα «κλασικά» διεκδικητικά κινήματα, όμως έθεσε ένα γενικό τόνο αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και μια απαίτηση ριζικής αλλαγής, που σε τέτοια κλίμακα και βάθος είχαμε να δούμε πολλά χρόνια στην Ελλάδα.
Η Αριστερά δοκιμάστηκε το Δεκέμβρη. Ένα κομμάτι της αντέδρασε φοβικά. Το ΚΚΕ εκτίμησε ότι το κίνημα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως αντίπαλος και προσπάθησε να «οχυρώσει» το δυναμικό του. Σιγόνταρε σε συντηρητικά αντανακλαστικά και αντικειμενικά λειτούργησε ως στήριγμα της κυρίαρχης πολιτικής. Ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να κρατήσει μια στάση υπέρ του κινήματος, παρά το στιγματισμό που δέχτηκε γι’ αυτή την επιλογή. Ωστόσο και εδώ η αμηχανία ήταν έκδηλη απέναντι σε μια εξέγερση που αμφισβητούσε συνολικά την κυρίαρχη πολιτική. Την ίδια ώρα σε μεγάλο κομμάτι των διανοητών με προέλευση από την ανανεωτική αριστερά», όπως και στα στελέχη της μετέπειτα «Δημοκρατικής Αριστεράς, η «καταδίκη της βίας» έγινε ο βολικός ευφημισμός για το αίτημα μιας σύγχρονης καθεστωτικής Αριστεράς. Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά προσπάθησε να είναι κομμάτι του κινήματος και να πολιτικοποιήσει πλευρές του. Ωστόσο και εδώ η ταλάντευση ανάμεσα στον ιδεότυπο ενός «κλασικού» εργατικού κινήματος και μιας αντίληψης της πολιτικής ως καταγραφής, δεν της επέτρεψαν να κάνει πιο συγκεκριμένη την πολιτική δυναμική του Δεκέμβρη. Άλλα κομμάτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έκαναν το λάθος να θεωρήσουν ότι οι εξεγερτικές πρακτικές του Δεκέμβρη αποτελούν καθαυτές την επαναστατική στρατηγική, οδηγούμενες σε μια άκριτη υιοθέτηση πρακτικών και συμβολισμών του αντιεξουσιαστικού χώρου. Ο αυτόνομος – αντιεξουσιαστικός χώρος έζησε τη «μεγάλη άνοιξή» του το Δεκέμβρη. Όμως, η αδυναμία πολιτικοποίησης, ο κατακερματισμός, ο φετιχισμός της βίας και δη σε μια ακραία μηδενιστική εκδοχή της, όρισαν τα πραγματικά όριά του
Η συζήτηση για το Δεκέμβρη πρέπει να συνεχιστεί σε βάθος. Η τρομαχτική συστημική βία του Μνημονίου και της κατοχής από ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ αλλά και οι αντιφάσεις στο ξεδίπλωμα των κοινωνικών αντιστάσεων, η συνειδητοποίηση του βάθους μιας σοβούσας ηγεμονικής κρίσης αλλά και η αδυναμία να σχηματοποιηθεί μια αριστερή πολιτική εναλλακτική λύση, η αίσθηση ότι συσσωρεύονται εκρηκτικά υλικά αλλά ότι αυτά δεν έρχονται ούτε αυτόματα στο προσκήνιο, κάνουν επιτακτική αυτή τη συζήτηση. Η αυθεντική Αριστερά του Δεκέμβρη παραμένει ένα ζητούμενο μπροστά στις μάχες που έχουμε να δώσουμε. Είτε το θέλουμε, είτε όχι…
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ : ΑΠΟΛΥΣΗ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ ...
ΠΡΟΣΕΛΗΦΗΣΑΝ ΑΛΛΟΙ ΜΕ ATOMIKH ΣΥΜΦΩΝΙΑ
ΕΙΝΑΙ ...ΜΑΝΙΚI ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΑΝΤΙΝΑΥΑΡΧΙΔΑ
ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΠΕΤΑΞΕ ΤΟ ΠΟΥΛΑΚΙ
ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΤΟΝ ΗΛΙΑ , ΠΑΡΕΚΤΡΕΠΕΣΑΙ !!!
Πόντιος (Πιλάτος)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)