Ένας φόνος, τέσσερα θύματα!

Η σφαίρα κατευθύνεται στην καρδιά του 15χρονου Αλέξη.

Τέσσερις σωριάζονται κατάχαμα. Αυτός και τα τρία ανήλικα παιδιά, του αστυνομικού.

Το θανατερό μπήκε σε δυο σπίτια και σκόρπισε την οδύνη.

Ποιόν να πρωτοσκεφτείς; Ποιόν πόνο να συγκρίνεις;

Όσο κι αν θέλεις να πάρεις το μέρος του ενός, αυτού του επώνυμου, που έγινε μονομιάς το σύμβολο της κοινωνικής αγανάκτησης, σε συμμαζεύει σε συγκλονίζει, το δράμα των τριών άλλων, των άσχετων. Αυτών, που από το έγκλημα του πατέρα τους, χάσανε από τη ζωή τους, το μοναδικό, το ουσιαστικό κόσμημα, που έχει κάθε παιδί. Το χαμόγελο.

Ο διπλός πόνος, είναι απαράλλαχτος.

Ο ένας γοερός, πασίδηλος, πανελλαδικός. Ο άλλος βουβός και κυνηγημένος.

Δίπλα στον Αλέξη, θάφτηκε η ανεμελιά, η χαρά και των τριών παιδιών του Νώντα Κορκονέα.

Τον ένα σκέπασε το χώμα. Καλό ταξίδι, μικρέ μας φίλε…

Τους άλλους τρεις, τους κουκούλωσε, η ρετσινιά. Τα παιδιά του φονιά!

Σε ποια γειτονιά να μείνεις. Σε ποιο σχολείο να πας. Ποιο σπίτι θα σε αμπαρώσει, για να μην ακούς και βλέπεις. Να μην σ’ ενοχλούν, όταν οι τύψεις, η ντροπή κι οι κατάρες, θα σου καρφώνονται στο μυαλό.

Ο ένας έγινε ήρωας. Αναδείχθηκε σε σύνθημα στα χείλη εκατομμυρίων ανθρώπων και παιδιών. Ο τάφος του γέμισε από λουλούδια και χειροκροτήματα. Κάποιοι υποσχέθηκαν εκδίκηση!

Από την άλλη, του μπάτσου τα τρία παιδιά και η μάνα τους κρύβονται… Φοβούνται. Χάθηκαν τα λόγια τους. Τα δάκρυα γίνανε η άμυνά τους. Αυτή είναι η μόνη απάντηση, που έχουν να δώσουν, σ’ όλους εκείνους, που ζητούν να μάθουν, το πώς και το γιατί του θανατερού.

Αλέξη, τώρα που φεύγεις για την αθανασία, γύρνα πίσω και ρίξε μια ματιά σ’ αυτά τα τρία παιδιά του φονιά σου.

Που ξέρεις, αν τα πράγματα ερχόντουσαν αλλιώς, μπορεί να γίνονταν κάποτε φίλοι σου. Μαζί να περνάγατε τις ανέμελες μέρες σας.

Μπορεί να τους εύρισκες σε καμιά συναυλία, σε κάποιο γήπεδο, έστω και στα Εξάρχεια, για να εκδικηθούν τον φασίστα πατέρα τους!

Μιχάλης Μιχελής