Έγραψα και σε προηγούμενο ποστ το γιατί ο "μεγάλος νικητής" των εκλογών ήταν η παθητική αποχή, και αυτό είναι ΑΡΝΗΤΙΚΟ για εμάς.
Παρ' όλα αυτά, υπάρχει και κάτι θετικό - το ότι, σε πολιτικό επίπεδο, η ριζοσπαστική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) "μπήκε στον πολιτικό χάρτη", χωρίς βέβαια να έχει γερά θεμέλια (διότι οι πάμπολλοι δημοτικοί/νομαρχιακοί σύμβουλοι που βγάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα αυξημένα ποσοστά, κτλ οφείλονται στην αποχή, όχι στη συμμετοχή του κόσμου[*]).
Σε πολιτικό επίπεδο, είναι διαφορετικό να μιλάμε για μια πολιτική δύναμη που βρίσκεται με "0,κάτι", δηλαδή μεταξύ "φθοράς και αφθαρσίας", και διαφορετικό να μιλάμε για μια πολιτική δύναμη που έχει πλέον παρουσία σε σχεδόν όλα τα συμβούλια των μεγάλων δήμων και σχεδόν σε όλες τις περιφέρειες. Αυτό είναι σημαντική αναβάθμιση, που, ΑΝ αξιοποιηθεί σωστά, θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ στο μέλλον. Αλλιώς είναι να είσαι μια πολιτική δύναμη που μπαίνει σιγά σιγά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, και αλλιώς είναι να είσαι "ανύπαρκτος" στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό
Αν όμως δεν αξιοποιηθεί σωστά αυτή η αναβάθμιση, τότε "την κάτσαμε", διότι απλούστατα έτσι και αλλιώς ο κόσμος σήμερα "απέχει" (ξαναθυμίζω ότι η αναβάθμιση των ποσοστών οφείλεται στην αποχή, όχι στη συμμετοχή), και αν εμείς δε βελτιωθούμε, τώρα που έχουμε πλέον και ένα παραπάνω εργαλείο της παρουσίας στα συμβούλια δήμων/περιφερειών...τότε πώς θα βγει ο κόσμος σε αγώνες ανατροπής;
ΥΓ: Η αποχή οφείλεται σε κενό πολιτικής εκπροσώπησης. Κυρίως όσοι έχουν μικροαστικές αντιλήψεις ή/και θέλουν έναν "καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο", σήμερα "εξαφανίζονται":
Η άρχουσα τάξη "κινεζοποιεί" τους εργάτες, προκειμένου έτσι να τους κάνει "ανταγωνιστικούς", και να δώσει παράλληλα χρήμα στις χρεωκοπημένες τράπεζες.
Αν δε το κάνει αυτό, ο καπιταλισμός δε θα μπορεί να αναπτυχθεί. Άρα, είτε η βαρβαρότητα αυτή θα περάσει, είτε οι εργάτες, αλλά και πολλοί θιγόμενοι μικροαστοί, κτλ θα πρέπει να αγωνιστούν.
Αυτοί που σήμερα ιδεολογικά ανήκουν στο χώρο του "καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο" σιγά-σιγά χάνονται - πλέον μπαίνουμε στην εποχή όπου οι λαοί καλούνται να διαλέξουν -επιτακτικά- ανάμεσα στο κλασσικό δίπολο "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".
[*]και το ίδιο βέβαια ισχύει για τα υψηλά ποσοστά του ΚΚΕ
Παρ' όλα αυτά, υπάρχει και κάτι θετικό - το ότι, σε πολιτικό επίπεδο, η ριζοσπαστική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) "μπήκε στον πολιτικό χάρτη", χωρίς βέβαια να έχει γερά θεμέλια (διότι οι πάμπολλοι δημοτικοί/νομαρχιακοί σύμβουλοι που βγάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα αυξημένα ποσοστά, κτλ οφείλονται στην αποχή, όχι στη συμμετοχή του κόσμου[*]).
Σε πολιτικό επίπεδο, είναι διαφορετικό να μιλάμε για μια πολιτική δύναμη που βρίσκεται με "0,κάτι", δηλαδή μεταξύ "φθοράς και αφθαρσίας", και διαφορετικό να μιλάμε για μια πολιτική δύναμη που έχει πλέον παρουσία σε σχεδόν όλα τα συμβούλια των μεγάλων δήμων και σχεδόν σε όλες τις περιφέρειες. Αυτό είναι σημαντική αναβάθμιση, που, ΑΝ αξιοποιηθεί σωστά, θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ στο μέλλον. Αλλιώς είναι να είσαι μια πολιτική δύναμη που μπαίνει σιγά σιγά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, και αλλιώς είναι να είσαι "ανύπαρκτος" στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό
Αν όμως δεν αξιοποιηθεί σωστά αυτή η αναβάθμιση, τότε "την κάτσαμε", διότι απλούστατα έτσι και αλλιώς ο κόσμος σήμερα "απέχει" (ξαναθυμίζω ότι η αναβάθμιση των ποσοστών οφείλεται στην αποχή, όχι στη συμμετοχή), και αν εμείς δε βελτιωθούμε, τώρα που έχουμε πλέον και ένα παραπάνω εργαλείο της παρουσίας στα συμβούλια δήμων/περιφερειών...τότε πώς θα βγει ο κόσμος σε αγώνες ανατροπής;
ΥΓ: Η αποχή οφείλεται σε κενό πολιτικής εκπροσώπησης. Κυρίως όσοι έχουν μικροαστικές αντιλήψεις ή/και θέλουν έναν "καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο", σήμερα "εξαφανίζονται":
Η άρχουσα τάξη "κινεζοποιεί" τους εργάτες, προκειμένου έτσι να τους κάνει "ανταγωνιστικούς", και να δώσει παράλληλα χρήμα στις χρεωκοπημένες τράπεζες.
Αν δε το κάνει αυτό, ο καπιταλισμός δε θα μπορεί να αναπτυχθεί. Άρα, είτε η βαρβαρότητα αυτή θα περάσει, είτε οι εργάτες, αλλά και πολλοί θιγόμενοι μικροαστοί, κτλ θα πρέπει να αγωνιστούν.
Αυτοί που σήμερα ιδεολογικά ανήκουν στο χώρο του "καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο" σιγά-σιγά χάνονται - πλέον μπαίνουμε στην εποχή όπου οι λαοί καλούνται να διαλέξουν -επιτακτικά- ανάμεσα στο κλασσικό δίπολο "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".
[*]και το ίδιο βέβαια ισχύει για τα υψηλά ποσοστά του ΚΚΕ
ΠΗΓΗ: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου