ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΜΕΘ
Των ΕΛΕΝΗΣ ΔΕΛΒΙΝΙΩΤΗ, ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΕ
Γυρέψαμε την αξία της ζωής απέναντι στον θάνατο. Ψάξαμε την τιμή της υγείας αντίκρυ στην αρρώστια. Σε μια έρευνα που φαίνεται να μην έχει αρχή και τέλος. Γιατί οι καμπύλες και οι μελέτες δεν χωρούν στην αρρώστια και τον πόνο, γιατί η ζωή είναι ανεκτίμητη, γιατί τα ποσοστά, οι αναλύσεις και οι στατιστικές φαντάζουν χυδαιότητα μπροστά στον θάνατο...
Βρήκαμε των στιγμών το ανελέητο πέρασμα στις κλειστές Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, ανακαλύψαμε τη βαρβαρότητα των αριθμών στο μέτρημα των ανθρώπων που θα είχαν σωθεί.
123 κρεβάτια κλειστά δίνουν τα στοιχεία του υπουργείου. Για 147 μιλάει η αντιπολίτευση. Κι όλα αυτά, λέει, μας κάνουν 1.700 νεκρούς, μπορεί και 3.000. Τι σημασία έχουν οι αριθμοί όταν αυτός που πεθαίνει είναι ο πατέρας, ο αδελφός, η μάνα, το παιδί μας;
Τι νόημα έχουν οι στατιστικές των επιστημόνων ότι επτά στους δέκα αρρώστους μπορούν να σωθούν; Η λίστα του ΕΚΑΒ που «ξημερώνει» με 25 ανθρώπους να αναζητούν κάθε μέρα κρεβάτι-σωτηρία στις ΜΕΘ είναι η αδιαμφισβήτητη αποτυχία της πολιτείας. Εδώ το Εθνικό Σύστημα Υγείας συνορεύει επικίνδυνα με τον ποταμό Αχέροντα.
«Αχέροντας» και τα επείγοντα στις εφημερίες των νοσοκομείων. Με τους γιατρούς να δίνουν τη μάχη χωρίς πολεμοφόδια, τους νοσηλευτές να τρέχουν καθένας για 50 και 60 ασθενείς και τους αρρώστους να πατούν την κόκκινη γραμμή της απελπισίας.
Αξιότιμε κύριε Αβραμόπουλε, καλή σας νύχτα...
--------------------------------------------------------------------------------
Οδύσσεια για ένα κρεβάτι
Είκοσι με είκοσι πέντε ασθενείς ή τραυματίες, κατά μέσο όρο, την ημέρα στην Αττική είναι στην αναμονή για ένα κρεβάτι σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Οι αριθμοί αυτοί κάποιες ημέρες πέφτουν κι άλλες, ιδιαίτερα το καλοκαίρι, όταν παρατηρείται αύξηση στα τροχαία και κλείνουν και κρεβάτια στις ΜΕΘ λόγω αδειών του προσωπικού, ανεβαίνουν κατακόρυφα φτάνοντας τα 40 ή και τα 50 περιστατικά.
Πόσοι απ' αυτούς θα βρουν τελικά κρεβάτι και πότε είναι άγνωστο. Τουλάχιστον τέτοιου είδους στατιστικά στοιχεία δεν υπάρχουν. Κάθε πρωί στις 8 ανοίγει στο ΕΚΑΒ μια λίστα με τα περιστατικά που χρειάζεται να μεταφερθούν σε ΜΕΘ. Η λίστα αναμονής έχει διάρκεια μίας ημέρας καθώς την επομένη ανοίγει καινούργια. Για να μπει ένας ασθενής που είναι σήμερα στη λίστα και αύριο και τις επόμενες ημέρες (σ.σ. αν βέβαια επιβιώσει τις επόμενες ημέρες) θα πρέπει το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύεται, εφόσον δεν διαθέτει μονάδα ή κλίνη στη δική του ΜΕΘ, να επικοινωνεί καθημερινά με το ΕΚΑΒ δίνοντας τα στοιχεία του. Ταυτόχρονα προστίθενται και καινούργια περιστατικά. Τρεις φορές την ημέρα οι ΜΕΘ της Αττικής επικοινωνούν με το ΕΚΑΒ για να δηλώσουν, αν βέβαια έχουν, τα «Η λίστα αναμονής δεν είναι λίστα προτεραιότητας. Το ποιος απ' όσους είναι καταγεγραμμένοι στη λίστα θα διακομιστεί σε μια συγκεκριμένη ΜΕΘ έχει να κάνει με το ποιο περιστατικό μπορεί να αντιμετωπίσει η ΜΕΘ. Εχει να κάνει με την ιατρική κατάσταση του ασθενούς και αποφασίζεται αποκλειστικά από το νοσοκομείο που διαθέτει το κρεβάτι στη ΜΕΘ», επισημαίνουν από την πλευρά τους πηγές του ΕΚΑΒ.
Για παράδειγμα, εξηγούν, το νοσοκομείο «ΕΛΠΙΣ» δεν έχει νευροχειρουργούς, άρα η ΜΕΘ δεν μπορεί να πάρει τραυματία που έχει χτυπήσει στο κεφάλι ακόμη και αν έχει άδειο κρεβάτι.
--------------------------------------------------------------------------------
Χορτάσαμε υποσχέσεις
«...Ο αριθμός και η ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών των ΜΕΘ σε κάθε χώρα, εκφράζει και το επίπεδο υγειονομικού πολιτισμού της». Δεν το λέμε εμείς αλλά η Ν.Δ. στο κυβερνητικό της πρόγραμμα προσθέτοντας: «Δυστυχώς τα επιτεύγματα της χώρας μας στον τομέα αυτό είναι πενιχρά. Γι' αυτό θα συμπληρωθούν με ταχείς ρυθμούς οι ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και σε εξειδικευμένο προσωπικό. Παράλληλα αυξάνονται οι κλίνες ώστε σταδιακά να φτάσουμε στα επίπεδα της Ε.Ε., ξεκινώντας από όσα νοσοκομεία έχουν πάνω από 200 κλίνες, αλλά και όσα βρίσκονται σε νησιωτικές και απομακρυσμένες περιοχές...».
Στην ομιλία του, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης στη Βουλή στις 29/9/2007, ο υπουργός Υγείας Δημ. Αβραμόπουλος ανέφερε, μεταξύ πολλών άλλων: «Στο πρώτο εξάμηνο της νέας μας θητείας θα λειτουργούν χωρίς πρόβλημα όλες οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και τα κέντρα που υπολειτουργούν από χρόνια όπως η Ειδική Μονάδα Εγκαυμάτων του Θριάσιου Νοσοκομείου».
Ενας χρόνος έχει περάσει από τότε και η πραγματικότητα, οι αριθμοί αλλά και τα μεγάλα προβλήματα που παρατηρούνται στη λειτουργία των ΜΕΘ σε όλη την Ελλάδα, τον διαψεύδουν. Σύμφωνα με στοιχεία από το υπουργείο Υγείας 123 κλίνες ΜΕΘ είναι κλειστές σε όλη τη χώρα σε σύνολο 720 εξοπλισμένων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα παρατηρείται στην περιφέρεια αφού στο λεκανοπέδιο από τις 328 συνολικά εξοπλισμένες κλίνες είναι σε λειτουργία οι 315 και ανενεργές οι 13. Πριν λίγους μήνες τα πράγματα ήταν χειρότερα και στην Αττική. Από τον Ιούλιο όμως μέχρι σήμερα άνοιξαν 34 κλίνες.
«Εχουμε προχωρήσει -σημειώνουν αρμόδιες πηγές από το υπουργείο- στην πρόσληψη 486 νοσηλευτών ΤΕ και 460 ΔΕ για την ενίσχυση των ΜΕΘ και το άνοιγμα νέων κλινών στην Αττική και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Με αυτόν τον τρόπο σχεδόν θα εξαλειφθεί η λίστα των ασθενών για ΜΕΘ, η οποία κυμαίνεται περίπου στα 25-35 άτομα». Οι αριθμοί μπορεί κατά διαστήματα να «παίζουν», το σημαντικό είναι ότι τα προβλήματα παραμένουν.
Σε ερώτησή τους προς τον υπουργό Υγείας στα τέλη Σεπτέμβρη οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Μ. Σκουλάκης και Η. Καρανίκας επισήμαιναν: «147 κλίνες εντατικής θεραπείας -έτοιμες προς χρήση, δεν λειτουργούν στο ΕΣΥ εξαιτίας κυρίως της έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού, σύμφωνα και με την απάντηση του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης που δόθηκε στην υπ. αρ. 7627/20-2-2008 ερώτηση 9 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα δε με τους εντατικολόγους, επιπλέον 4.500 ασθενείς θα μπορούσαν να νοσηλευτούν ετησίως και από αυτούς- με βάση τα στατιστικά δεδομένα- τουλάχιστον 3.000 θα μπορούσαν να σωθούν εάν άνοιγαν μόνο τα κλειστά κρεβάτια».
Οπως και να έχει, για να κλείσουμε από εκεί που αρχίσαμε, σε επίπεδο υγειονομικού πολιτισμού φαίνεται να τα πηγαίνουμε κατά διαόλου, αν αναλογιστεί κανείς την επισήμανση του εισηγητή του ΚΤΕ Υγείας του ΠΑΣΟΚ Μ. Σκουλάκη: «Ο υφιστάμενος αριθμός κλινών ΜΕΘ υπολείπεται τραγικά του αντίστοιχου ευρωπαϊκού, αφού μόλις το 2,2% των νοσηλευτικών κλινών πανελλαδικά καλύπτει την εντατική φροντίδα όταν, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, θα έπρεπε να φτάνουν το 12%».
--------------------------------------------------------------------------------
Πεθαίνοντας για ΜΕΘ§ΓΙΑΤΡΟΙ, ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΝ: ΘΑ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΘΥΜΑΤΑ
ΑΤΤΙΚΟΝ Ή ΘΑΝΑΤΙΚΟΝ;
Αν οι ΜΕΘ σώζουν ζωές δίνοντας τον χρόνο και τη δυνατότητα στον άρρωστο να «ξαναγυρίσει» στη ζωή, γιατροί και νοσηλευτές τα βράδια της εφημερίας με τη λεγόμενη άμεση και επείγουσα ιατρική-νοσηλευτική σώζουν επίσης ζωές μη αφήνοντας τον άρρωστο να διαβεί τον... Ρουβίκωνα.
Γι' αυτό τα «επείγοντα» αποτελούν τη δυναμική εμπροσθοφυλακή σε κάθε νοσοκομείο, όμως οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό αφήνουν την ώρα της μάχης τούς στρατιώτες χωρίς πολεμοφόδια, με απρόβλεπτες συνέπειες στην υγεία και τη ζωή των πολιτών.
Ενα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα νοσοκομεία της Αθήνας, το Αττικό, με έγγραφο-φωτιά δηλώνει ότι οι ζωές των ασθενών κινδυνεύουν και πως το νοσοκομείο δεν μπορεί να εφημερεύσει έτσι όπως λειτουργεί σήμερα το τμήμα επειγόντων περιστατικών.
Την ομολογία-διαπίστωση-προειδοποίηση κάνουν με έγγραφό τους, που φέρει ημερομηνία 6 Ιουνίου 2008, οι γιατροί του νοσοκομείου (πενταμελής επιτροπή της ΕΙΝΑΠ). Εχει προηγηθεί η προϊσταμένη του τμήματος Αθανασία Τζαμουράνη, η οοία σε άλλο έγγραφο με ημερομηνία 7 Απριλίου λέει περίπου τα ίδια πράγματα. Τέλος, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, και το Επιστημονικό Συμβούλιο με προεξάρχοντα τον πρόεδρό του, καθηγητή Δημήτρη Κρεμαστινό, λίγο αργότερα σε συνεδρίαση της 7ης Ιουλίου 2008 με ομόφωνη απόφαση υιοθετεί την πρόταση των γιατρών και ζητάει από το Διοικητικό Συμβούλιο να δοθεί κατά προτεραιότητα προσωπικό στο τμήμα επειγόντων αμέσως μόλις γίνουν προσλήψεις.
Οι γιατροί (Απόστολος Πέτρου, Αικατερίνη Δημουλά, Κων/νος Βασιλας, Ιωάννης Αρμενιακός) εκπέμποντας SOS προς πάσα κατεύθυνση δεν μασούν τα λόγια τους: δηλώνουν νέτα σκέτα ότι οι ασθενείς κινδυνεύουν και πως αν δεν έχουμε ακόμη θρηνήσει ζωές στις εφημερίες, αυτό οφείλεται στον «πατριωτισμό» γιατρών και νοσηλευτών.
Στο έγγραφό τους καταγγέλλουν:
* Στην εφημερία του νοσοκομείου «ανοίγει» μόνον μια χειρουργική αίθουσα για όλα τα επείγοντα περιστατικά. Οι γιατροί χαρακτηρίζουν το γεγονός «μείζον πρόβλημα που σχετίζεται ευθέως με την ασφάλεια των ασθενών» και όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοούν: δηλαδή, αν από ένα τροχαίο μεταφερθούν μαζί δύο ή τρεις τραυματίες, κάποιοι θα μπουν στο χειρουργείο και κάποιοι άλλοι θα περιμένουν απ' έξω...
* Μετά τις 2.30 το μεσημέρι οι νοσηλευτές στα επείγοντα είναι δύο με τρεις και οι ασθενείς 150. Μετά τις 11 το βράδυ μένουν δύο νοσηλευτές και δύο τραυματιοφορείς, ενώ στην αναμονή υπάρχουν 40 και 60 ασθενείς. Στο έγγραφο αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η μη απώλεια ζωών ασθενών οφείλεται και μόνο στην παραμονή, εθελοντικά και πέραν του ωραρίου του νοσηλευτικού προσωπικού».
* Για να αντιμετωπίσουν τις ελλείψεις «μπαλώνουν» την κατάσταση μετακινώντας στις εφημερίες το λεγόμενο «επικουρικό προσωπικό». Αυτό, όμως, το μετακινούμενο προσωπικό «έχει άγνοια του χώρου και της χρήσης της υλικοτεχνικής υποδομής. Πολλές φορές δεν γνωρίζει φλεβοκεντήσεις και δεν είναι εξοικειωμένο με τις αρχές της επείγουσας νοσηλευτικής, γεγονός καθοριστικό για την άμεση και ασφαλή αντιμετώπιση ασθενών».
* Δεν υπάρχει γιατρός για τη διαλογή των αρρώστων. Χρόνια, επείγοντα και σοβαρά περιστατικά περιμένουν στον ίδιο πάγκο και η προτεραιότητα έχει να κάνει με την ώρα προσέλευσης, λες και πρόκειται για απογευματινό τέιον...
* «Δεν υπάρχουν γιατροί, νοσηλευτές, χειρουργεία, όμως το νοσοκομείο έχει... σύστημα υποδοχής ασθενών. Διοικητικοί υπάλληλοι καταγράφουν σε κομπιούτερ δημογραφικά στοιχεία, εξετάσεις, χρεώσεις εξετάσεων, εισαγωγές, σαν να πρόκειται για δημόσια υπηρεσία και όχι νοσοκομείο. Αποτέλεσμα: άρρωστοι και συγγενείς συνωστίζονται μπροστά στο γκισέ του διοικητικού υπαλλήλου, ενώ αυτό που χρειάζονται είναι το ιατρείο. Οι ασθενείς περιμένουν πάνω από τρεις ώρες για τη χρέωση και την τιμολόγηση των εξετάσεών τους. Από την αναγραφή από τον γιατρό μιας εργαστηριακής εξέτασης μέχρι την παραλαβή της συνήθως μεσολαβούν 5 με 7 ώρες...». Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις, λένε οι γιατροί, που το αίμα μέχρι να φτάσει στο μικροβιολογικό χαλάει... Τότε, του βάζουν μια ένδειξη «δείγμα αιμολυμένο» και η εξέταση επαναλαμβάνεται. Εδώ ο όρος «επείγοντα περιστατικά" μάλλον ως χιούμορ μπορεί να εκληφθεί.
* Οι χώροι δεν επαρκούν, το έχει παραδεχτεί και ο πρώην υφυπουργός Υγείας, Θανάσης Γιανόπουλος, σε επίσκεψή του στο Αττικό, χωρίς όμως μέχρι τώρα να γίνει το παραμικρό. Ακατάλληλο το καρδιολογικό, χειρουργικό και γυναικολογικό συστεγάζονται, το παιδιατρικό είναι ανάμεσα στα δύο παθολογικά, γαστρεντερολογικό, πνευμονολογικό και αγγειοχειρουργικό συστεγάζονται. *
--------------------------------------------------------------------------------
Προσωπική ιστορία
«Ξεπούλαγα για να σώσω τον άντρα μου»
ΚΙΚΗ ΤΕΓ. (σύζυγος ασθενούς σε ΜΕΘ)
Πέρυσι τον Νοέμβριο ο σύζυγός μου έπαθε οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια.Ηταν απόλυτη ανάγκη να μπει σε Μονάδα διαφορετικά θα πέθαινε. Ετσι απλά, χανόταν η ζωή του, κι ήταν ένας νέος άνθρωπος (49 ετών) και μέχρι τότε υγιής. Νόμιζα ότι με χτύπησε ξαφνικά κεραυνός. Αισθάνθηκα μόνη, αδύναμη και εντελώς απροστάτευτη. Μου είπαν από το ΕΚΑΒ να συμπληρώσω κάτι έγγραφα για να γραφτώ σε μια λίστα και να περιμένω , γιατί κρεβάτι σε μονάδα δεν υπήρχε... Τι να περιμένω, ο άντρας μου χανόταν, δεν είχε αναπνοή, έπρεπε να βρω επειγόντως μονάδα. Μαζί με εμάς, μου είπαν, περίμεναν κι άλλοι που κι αυτοί ήταν στην ίδια κατάσταση. Θα μας ειδοποιούσαν όταν κατά κάποιο τρόπο ερχόταν η σειρά μας.
Αισθάνθηκα ότι ήμουν έρημη στην άκρη του κόσμου και όχι σε ένα ευρωπαϊκό κράτος. Το κράτος που πληρώναμε φόρους κανονικά τόσα χρόνια, μια στιγμή που το χρειαστήκαμε δεν μπορούσε να μας βοηθήσει. Η αγωνία μου ώρα με την ώρα γινόταν απελπισία. Πήρα τον άντρα μου και πήγαμε σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας σε ιδιωτική κλινική. Εκεί από την πρώτη στιγμή μας είπαν πως η παραμονή στην Μονάδα στοίχιζε 3.000 ευρώ την ημέρα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή τα χρήματα. Βέβαια τα σκεφτόντουσαν εκείνοι, καθώς κάθε δύο μέρες μου έλεγαν να περάσω από το λογιστήριο για να ενημερωθώ. Είναι αλήθεια ότι το ποσόν ανέβαινε με γεωμετρική πρόοδο. Μέσα σε μια εβδομάδα ο λογαριασμός πλησίασε τα 30.000 ευρώ. Ο σύζυγός μου έπρεπε να μείνει πολλές μέρες στην Μονάδα για να ξεπεράσει τον κίνδυνο, κανείς δεν μπορούσε να μου πει πόσες ακριβώς. Εν τω μεταξύ το ποσόν μέρα με την μέρα γινόταν εξωφρενικό .
Κατάλαβα ότι για να αντεπεξέλθω έπρεπε κάτι να πουλήσω. Το σπίτι μας, ας πούμε, όμως σκέφτηκα τα παιδιά μου. Ετσι έβαλα αγγελία για να πουλήσω το μαγαζί κι ας ζούσε όλη η οικογένεια από αυτό το εισόδημα. Καταλάβαινα ότι μετά από αυτό τα παιδιά μου δεν θα είχαν ούτε τα απαραίτητα, όμως σκέφτηκα ότι θα ήταν χειρότερα αν δεν είχαν τον πατέρα τους. Εζησα τραγικές στιγμές, ήμουν σαν χαμένη.
Από την άβυσσο αυτή με γλίτωσαν ορισμένοι συνάδελφοι και φίλοι του άντρα μου που κινητοποιώντας φίλους και γνωστούς κατόρθωσαν να βρουν ένα κρεβάτι σε Μονάδα σε δημόσιο νοσοκομείο. Πλήρωσα το ιδιωτικό νοσοκομείο και μεταφερθήκαμε στο δημόσιο, όπου μείναμε 27 ημέρες στη Μονάδα. Μόνο καλά λόγια έχω να πω για τη δημόσια ΜΕΘ, δεν πλήρωσα τίποτα, ούτε καν φακελάκι, ούτε «δωράκι», τίποτα δεν δέχτηκαν ούτε οι γιατροί ούτε οι νοσηλευτές. Αν δεν βρισκόντουσαν κάποιοι άνθρωποι να μας βοηθήσουν τότε, σήμερα δεν θα ζούσε ο άντρας μου ή θα είχαμε ξετιναχτεί οικονομικά. Ευτυχώς, μετά από μια νοσηλεία δέκα ημερών στη «Σωτηρια» για φυσική αποκατάσταση σήμερα ζει και εργάζεται κανονικά.
--------------------------------------------------------------------------------
Φιγούρα και ασυλία...
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΥ. Αναπληρωτής Διευθυντής Β' Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής στο Αττικόν-Μέλος της πενταμελούς επιτροπής της ΕΙΝΑΠ:
Σκανδαλώδης και ύποπτη είναι η παρεμπόδιση λειτουργίας του Αττικού νοσοκομείου. Από το 2003 βυθίζεται σε χρονια υποχρηματοδότηση σε τομείς που αφορούν το νοσηλευτικό ,παραϊατρικό προσωπικό,τεχνολόγους και διοικητικούς. Νοσοκομείο που έχει δεχτεί άπειρα εγκαίνια εφημερεύει από τις 2.30 έως τις 11 το βράδυ και επιφυλάσσει απίστευτη ταλαιπωρία σε όσους το επισκεφθούν. Με ένα τμήμα επειγόντων περιστατικών που έχει χαρακτηρισθεί επιεικώς ακατάλληλο, με επίσημες αποφάσεις και απαράδεκτο από τον πρώην «αντάρτη» κ. Γιαννόπουλο τον καιρο που ήταν μάλιστα υφυπουργός Υγείας.
Οι γιατροί που εφημερεύουν και το υπόλοιπο προσωπικό παραμένουν απλήρωτοι από τον Απρίλιο για τις υπερωρίες τους και πληρώνονται μόνον με κινητοποιήσεις. Οι κατά καιρούς διοικήσεις του νοσοκομείου παρακάμπτουν τα θεσμικά όργανα, αυθαιρετούν και διογκώνουν την λειτουργία του αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ξοδεύοντας χρήματα σε «φιγουρατζίδικες» εικαστικές παρεμβάσεις, πολυτελείς εκδόσεις πεπραγμένων αποχωρούντων οικειοθελώς διοικητών, οθόνες... πλάσμα και διακοσμητικές πέτρες στην είσοδο, αφήνοντας το νοσκομειο χωρίς νοσηλευτές, αιμοδοσία και στοιχειώδεις εργαστηριακές εξετάσεις.
Τελικά η «ναυαρχίδα» του ΕΣΥ λειτουργεί χάρις την υποχρεωτική... «εθελοντική» εργασία του προσωπικού και όλο και περισσότερο μοιάζει του πολιτικού της προϊστάμενου, του κ. Αβραμόπουλου: φιγούρα και ασυλία... Το ερώτημα που γεννιέται αυτόματα είναι:τι ετοιμάζουν και απαξιώνουν με τέτοιο απροκάλυπτο τρόπο νοσοκομείο και προσωπικό και ταλαιπωρούν τους ασθενείς; Μήπως πέφτει «πολύ» να είναι δημόσιο ένα καλό νοσοκομείο για την... «πλέμπα» της Δυτικής Αθήνας;
--------------------------------------------------------------------------------
Αγρίνιο: 10 χρόνια μονάδα - φάντασμα
Πόσο καιρό μπορεί μια μονάδα εντατικής θεραπείας να μένει στα χαρτιά. Πόσο καιρό μπορεί να «ζει» μια μονάδα-φάντασμα; Ενα, δυο τρία χρόνια; Ετοιμαστείτε για το απίστευτο...
Στο νοσοκομείο Αγρινίου υπάρχει σε καινούργιο κτίριο με υπερσύγχρονα μηχανήματα μια έτοιμη ΜΕΘ, εξοπλισμένη κατάλληλα... και είναι κλειστή δέκα -ναι δέκα- χρόνια...
Δέκα χρόνια το ελληνικό κράτος δεν μπόρεσε να στελεχώσει με γιατρούς και νοσηλευτές μια μονάδα δυναμικότητας πέντε κρεβατιών που αν λειτουργούσε θα έσωζε -στην κυριολεξία- ζωές πολιτών στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Σημειώστε ότι δεν υπάρχει άλλη ΜΕΘ στο νομό, έτσι όποιος έχει ανάγκη μεταφέρεται και «συνωστίζεται» στην Πάτρα όπου κι εκεί τα κρεβάτια επειδή είναι λιγοστά δεν είναι διαθέσιμα. Ασε τον πολύτιμο -που δυστυχώς μερικές φορές αποδεικνύεται και μοιραίος- χρόνο που απαιτείται για την μεταφορά του ασθενούς δια μέσου του περίφημου δρόμου Αγρινίου - Πατρών με τις δύσκολες στροφές και την μια λωρίδα κυκλοφορίας.
Σημαντική λεπτομέρεια: η Μονάδα αυτή δεν είναι φτιαγμένη με χρήματα του ελληνικού δημοσίου. Είναι δωρεά, της οικογενειας Τσικνιά από το Αγρίνιο, φτιάχτηκε αποκλειστικά με δαπάνες της οικογένειας που επειδή ήθελε να κάνει μια προσφορά για τους συμπολίτες της, ανέλαβε να κτίσει το οίκημα στο χώρο του νοσοκομείου και να εξοπλίσει την Μονάδα με σύγχρονα μηχανήματα. Ολα τα λογάριασαν καλά οι δωρητές. Την πλήρη ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να θέσει σε λειτουργία την μονάδα δεν μπορούσαν φυσικά να φαντασθούν. Κι όπως λένε και στα ανέκδοτα: τα πρώτα δέκα χρόνια είναι δύσκολα...
--------------------------------------------------------------------------------
ΑΠ. ΑΡΜΑΓΑΝΙΔΗΣ, διευθυντής ΜΕΘ στο Αττικό
«Είναι άδικο να βάζεις τον γιατρό να παίζει τον Θεό»
Στην εντατική, η ζωή και ο θάνατος σε απόσταση αναπνοής.
Κλειστά κρεβάτια λόγω ελλείψεων σε νοσηλευτικό προσωπικό και πόσα ακόμη που χρειάζονται για να καλύψουν τις ανάγκες. Γιατροί που καλούνται να παίξουν τους... Θεούς ή τους τραυματιοφορείς. Που αναγκάζονται να πάρουν αποφάσεις και να επιλέξουν, στη λογική «της ιατρικής των καταστροφών», ποιο περιστατικό θα πάρουν στη μονάδα όταν αδειάσει ένα κρεβάτι ή να μεταφέρουν οι ίδιοι τον ασθενή τους για μια αξονική γιατί ακόμη και οι τραυματιοφορείς είναι δυσεύρετοι στα δημόσια νοσοκομεία.
Ποιο θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι το κίνητρο για να γίνει κάποιος εντατικολόγος όταν οι συνθήκες είναι αντίξοες, όπως λένε οι ίδιοι: σκληρή δουλειά και χωρίς οικονομικές απολαβές αντίστοιχες; Με έξι εφτά, ίσως και παραπάνω εφημερίες τον μήνα, χωρίς εκ των πραγμάτων τη δυνατότητα για ιδιωτικό ιατρείο και με καθημερινά τα διλήμματα;
Ο Απόστολος Αρμαγανίδης, διευθυντής της ΜΕΘ στο Αττικό Νοσοκομείο, αναπληρωτής καθηγητής στο πανεπιστήμιο και αντιπρόεδρος στην Ελληνική Εταιρεία Εντατικής Θεραπείας, δεν δυσκολεύεται να απαντήσει: Εχεις την αίσθηση ότι σώζεις κάποιους ανθρώπους. Οι περισσότεροι απ' αυτούς που μπαίνουν στη ΜΕΘ, αν δεν έμπαιναν, θα πέθαιναν. Αν λοιπόν από τους τρεις που θα μπουν οι δύο ξαναφύγουν για τον όροφο, έχεις την αίσθηση ότι κάτι έκανες».
Αποφεύγει τους αριθμούς, αυτούς που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας, για το πόσοι άνθρωποι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους επειδή υπάρχουν κρεβάτια σε ΜΕΘ που είναι κλειστά. Γι' αυτόν πολύ απλά δεν θα έπρεπε να υπάρχει λίστα αναμονής. Θα έπρεπε αύριο να ανοίξουν τα κλειστά κρεβάτια και να μπει ένα πλάνο για το πόσα καινούργια μπορούν κάθε χρόνο να προστίθενται: πέντε, δέκα, εκατό;
«Δεν θα έπρεπε να είμαστε τριτοκοσμική χώρα στο επείγον. Δεν νοείται σε ευρωπαϊκό κράτος προηγμένο να ψάχνεις να βρεις κρεβάτι σε μονάδα και να είσαι σε λίστα αναμονής. Ακόμη κι αν είσαι τόσο βαριά, που θα πεθάνεις έτσι κι αλλιώς, νομίζω ότι δικαιούσαι ένα κρεβάτι, μία ευκαιρία. Είναι παράλογο το επείγον να μπαίνει σε λίστα αναμονής», τονίζει.
Κάποια στιγμή δέχεται να ακολουθήσει τη δημοσιογραφική λογική των αριθμών: «Εμείς εκείνο που λέμε είναι ότι οι μονάδες σήμερα έχουν μια θνησιμότητα της τάξης του 20-30%. Δηλαδή, το 70% και παραπάνω αυτών που μπαίνουν μέσα σώζεται. Αν δεν μπουν, το ποσοστό (σ.σ. επιβίωσης) είναι πολύ χειρότερο, έως μηδαμινό. Από τους 20 ανθρώπους που περιμένουν στη λίστα του ΕΚΑΒ για να μπουν στη μονάδα πόσοι μπορεί να πεθάνουν μέσα στο βράδυ; Πολλοί. Και τρεις και τέσσερις και πέντε, πιθανόν. Αν το υπολογίσετε αυτό, ακόμη και ένας να πεθάνει, επί 365 ημέρες καταλαβαίνετε τι σημαίνει...».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή που τα κρεβάτια παραμένουν κλειστά είναι οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό. Αν ξεπεραστεί αυτό, τότε θα φανούν και άλλα προβλήματα, που έχουν να κάνουν με ελλείψεις σε γιατρούς και εξοπλισμό. Ηδη, και το φαινόμενο είναι διεθνές, δεν είναι πολλοί αυτοί που επιθυμούν να γίνουν εντατικολόγοι. Χρειάζεται, λέει ο κ. Αρμαγανίδης, να δοθούν κίνητρα για να παραμείνουν γιατροί και νοσηλευτές στις μονάδες.
Σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά στάνταρ -γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο για τη λειτουργία των ΜΕΘ στα δημόσια νοσοκομεία, υπάρχουν κάποιες προβλέψεις μόνο για τις ιδιωτικές- για να λειτουργήσει μια μονάδα πρέπει να έχει εξαπλάσιο αριθμό νοσηλευτών από τα κρεβάτια προκειμένου να βγάλει τις βάρδιες όλες τις ημέρες του χρόνου, τις αργίες κ.λπ. Στη χώρα μας γίνεται προσπάθεια να υπάρχει τουλάχιστον τριπλάσιος αριθμός νοσηλευτών, αλλά πουθενά δεν συμβαίνει αυτό. Στην Ελλάδα η αναλογία κατά μέσο όρο είναι 2,2 με 2,3. Σε πολλές μονάδες είναι ακόμη πιο κάτω.
«Το ζήτημα είναι πόσους αρρώστους προσέχει ταυτόχρονα στη βάρδιά του ο νοσηλευτής. Το ιδανικό θα ήταν έναν. Στην ελληνική πραγματικότητα λέμε άντε να προσέχει δύο μαζί ή και τρεις επειδή είναι μεγάλη ανάγκη, αλλά όταν φτάνει να προσέχει παραπάνω από τρεις, κλείνουμε το κρεβάτι ή δεν το ανοίγουμε. Γιατί όταν έχουμε έναν νοσηλευτή να τρέχει γύρω γύρω από τέσσερις αρρώστους, τότε κοροϊδεύουμε, δεν είμαστε μονάδα».
Φαντάζομαι ότι κάποιες φορές αντιμετωπίζετε το δίλημμα: ένα άδειο κρεβάτι αλλά περισσότερα τα περιστατικά που χρήζουν νοσηλείας. Πώς επιλέγετε;
«Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Λογικά, θεωρητικά αλλά και στην πράξη ελπίζω ότι γίνεται παντού το ίδιο: διαλέγεις αυτόν που θα μπορούσε να ωφεληθεί περισσότερο από τη χρήση του κρεβατιού της μονάδας. Δηλαδή, ακολουθείς τη λογική της "ιατρικής των καταστροφών"».
Που σημαίνει;
«Οταν έχεις μια μεγάλη καταστροφή και έχεις 15 τραυματίες, διαλέγεις με ποιους θα ασχοληθείς. Με κάποιον που είναι πολύ βαριά δεν έχει νόημα, γιατί αν "πέσεις" πάνω του μπορεί στο τέλος να χάσεις και αυτόν και άλλους τρεις που θα μπορούσαν να γλιτώσουν. Αυτός που είναι ελαφριά μπορεί να περιμένει, οπότε επιλέγεις αφού δεν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις όλους. Αυτό, όμως, θα έπρεπε να συμβαίνει όταν γίνεται ένας μεγάλος σεισμός ή ένα μεγάλο ατύχημα και όχι κάθε μέρα...».
Για να κάνω λίγο και τον συνήγορο του διαβόλου: τι είστε, Θεοί, για να επιλέξετε;
«Ακριβώς επειδή δεν θεωρούμε ότι είμαστε Θεοί, θα έπρεπε να μη διαλέγουμε και να υπάρχουν κρεβάτια για όλους. Επειδή, όμως, δεν είμαστε και δημόσιοι υπάλληλοι να πούμε "ποιος, ήρθε πρώτος, ας περάσει απ' την πόρτα", πρέπει να πάρουμε κάποτε αποφάσεις και στην εντατική παίρνεις εκ των πραγμάτων αποφάσεις που έχουν να κάνουν με τη ζωή ή τον θάνατο του αρρώστου.
Οταν δεν μπορώ να τους νοσηλεύσω όλους, πρέπει να διαχειριστώ την κρίση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Στο τέλος του χρόνου να έχω σώσει όσους πιο πολλούς μπορούσα. Αυτό για τον άρρωστο σε ατομικό επίπεδο είναι πολύ άδικο. Και για τον γιατρό, όμως, είναι πολύ άδικο να τον βάζεις κάθε τόσο να αποφασίζει και να παίζει τον Θεό που λέγαμε...».
Αύριο: Ο χάρτης του ΕΣΥ. Στο κόκκινο τα νοσοκομεία σε όλη τη χώρα. Μιλούν γιατροί, νοσηλευτές, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου