Σε περιδίνηση έχει περιέλθει η κοινωνία μετά τις αποφάσεις που επέβαλε η τρόικα στην κυβέρνηση για ισοπεδωτικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Μάλιστα, αυτής της έκτασης και, κυρίως, οι καθολικού χαρακτήρα περικοπές προκαλούν τα αντίθετα ακριβώς οικονομικά αποτελέσματα: ύφεση, περιορισμό των δημόσιων εσόδων και υψηλές μεταβιβάσεις για να πληρωθούν οι συντάξεις από το κύμα αποχωρήσεων.
Τα μέτρα, που θα ψηφιστούν στη Βουλή εντός της εβδομάδας, έχουν προκαλέσει κύμα φυγής (συνταξιοδότησης) από το Δημόσιο, σοκ στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και ανασφάλεια περί την εργασία.
Ως προς το ασφαλιστικό, αν και ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου διαβεβαίωσε την περασμένη Πέμπτη τη ΓΣΕΕ ότι «οι προθεσμίες που έδωσε ο κ. Λοβέρδος θα ισχύσουν» (από το 2011, τα νέα αυξημένα όρια για τις ασφαλισμένες στο ΙΚΑ, το 2013 για ΔΕΚΟ και ειδικά ταμεία και από το 2018 ο νέος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων), ωστόσο την ίδια ημέρα 350 εργαζόμενες κατέθεσαν αίτηση συνταξιοδότησης. Υπολογίζεται ότι άνω των 140.000 εργαζομένων έχουν κατοχυρώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, ενώ από την αρχή του χρόνου έχουν ήδη υποβάλει αίτηση συνταξιοδότησης στο Δημόσιο 4.000 άτομα, 40% περισσότερα από πέρυσι.
Οι πρωτοφανείς ανατροπές στους μισθούς και στις συντάξεις παραπέμπουν σε ένα σύστημα πολύ πριν από τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και στα εργατικά αιτήματα της πρώτης Πρωτομαγιάς της Αθήνας το 1893. Για παράδειγμα, η αποζημίωση απόλυσης, που τώρα μπαίνει στο κρεβάτι του Προκρούστη, ήταν πάγιο αίτημα των εργατικών αγώνων, ακόμη και όταν οι απεργίες ήταν παράνομες. Μάλιστα, τυχόν εξίσωση των αποζημιώσεων απόλυσης μεταξύ των υπαλλήλων (18,6 μισθοί μαζί με τα δώρα για 20ετή απασχόληση στον ίδιο εργοδότη) και εργατοτεχνιτών (μόλις 4,6 μισθοί για το ίδιο διάστημα εργασίας) θα φέρει το εργατικό δίκαιο πίσω στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Οταν με το νόμο 2112/20 ο Ε. Βενιζέλος έθετε κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις στις απολύσεις (με καταβολή αποζημίωσης).
Το δώρο Χριστουγέννων, σύμφωνα με τον νομικό σύμβουλο της ΓΣΕΕ Θ. Δεληγιαννάκη, νομοθετήθηκε το 1946 (Αναγκαστικός Νόμος 866), ενώ το επίδομα αδείας ακολούθησε χρονικά. Καθιερώθηκε μόλις το 1966 με τον νόμο 4504/66. Επ' αυτού είχε προηγηθεί η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, η οποία, μαζί με την ετήσια άδεια, έδινε και μπόνους (επίδομα) προκειμένου να είναι χρήσιμο το αυτοκίνητο (και έτσι να επιτευχθεί αύξηση πωλήσεων στα προϊόντα της) για την ευχερέστερη καλοκαιρινή κάθοδο στη θάλασσα (Ριβιέρα). Επίσης το 8ωρο, το πρώτο και κλασικό αίτημα της Πρωτομαγιάς του Σικάγου το 1886, θεσπίστηκε στην Ελλάδα με το προεδρικό διάταγμα 27 του 1932 και επεκτάθηκε το 1936.
Κοντολογίς, όλες οι κατακτήσεις του 20ού αιώνα τίθενται εν αμφιβόλω προκειμένου να περισταλεί η δημόσια δαπάνη για μισθούς και συντάξεις και να καταστεί φτηνότερη, και άρα καλύτερα διαχειρίσιμη από τον διευθυντή, η εργατική δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου