Της παρακμής Ήλιε υπαρκτέ…

ΤΟΥ

Γιάννη Στουραϊτη*

Γράφω διότι δεν μπορώ να μιλήσω, αφού «έχει κλείσει» ο λαιμός μου από τις αγριοφωνάρες με τις οποίες υποδέχθηκα τις προάλλες, μαζί με τους υπόλοιπους Συντονιστές Διευθυντές του Νοσοκομείου της Ρόδου, την Διοικήτρια της 2ης Υ.Πε. Πειραιώς και Νοτίου Αιγαίου, κα Χριστίνα Παπανικολάου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή :

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιβάλλει νομοθετικά την 48ωρη εβδομαδιαία απασχόληση, για προστασία των ασθενών από κουρασμένους, άρα επιρρεπείς σε λάθη, και άρα επικίνδυνους, γιατρούς.

Επειδή οι κουτόφραγκοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται, εμείς που είμαστε μάγκες, δεν μασήσαμε, και προχωρήσαμε σε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με τον, γνωστό σε όλους μας, κ. Αβραμόπουλο, λίγο πριν ο εν λόγω Υπουργός αποχωρήσει, ακολουθώντας την λαϊκή ετυμηγορία, και γνωρίζοντας πολύ καλά ότι λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν, κι εξ ίσου καλά, ότι τα λεφτά τα φάγανε μόνοι τους οι πρασινο-μπλε-πρασινο-μπλε-πρασ…, και πάει λέγοντας.

Η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας τινάχθηκε στον αέρα, με ευθύνη του Ελληνικού Κράτους, και βεβαίως, ουδείς εδιώχθη ποινικώς. Καλά να πάθουμε…

Πάντως, ανέκαθεν, η λογική που επικρατούσε ήταν : «περικόψτε από τις αποδοχές, και ειδικότερα, από τις εφημερίες των γιατρών», αντί της λογικής που έπρεπε να είχε εφαρμοσθεί από όλους τους παρελάσαντες Υπουργούς Υγείας, (αλήθεια, γιατί το γράφω με κεφαλαίο ύψιλον ;), και έπρεπε να ήταν «βάλτε χέρι στα πιράνχας, κι εξαρθρώστε τα κυκλώματα στο Ε.Σ.Υ.», πρα-

κτική που θα ήταν πολύ αποτελεσματικότερη για το νοικοκύρεμα της οικονομίας της χώρας.

Όσο περισσότερο κόβουν από τις εφημερίες των γιατρών, οι υπουργοί, (θεραπεύθηκα, και το γράφω με μικρό), τόσο πιο πετυχημένοι θεωρούνται ! Κανείς βέβαια δεν ασχολήθηκε επί της ουσίας με τους κινδύνους που συνεπάγεται η συγκεκριμένη πρακτική, σε ό,τι αφορά την ασφάλεια των ασθενών μας, πρωτίστως, και δευτερευόντως την ασφάλεια ημών, των γιατρών.

Και οπωσδήποτε, κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί πόσο στυγνά και απάνθρωπα, αντιμετωπίζεται το ενδεχόμενο της απώλειας Ανθρωπίνων Ζωών, εκ μέρους των πολιτικών προσώπων και των παρατρεχάμενών τους.

Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι και η κα Χριστίνα Παπανικολάου, την οποίαν έστειλε το περασμένο Σάββατο ο κ. Λοβέρδος στην Ρόδο για να μας ψαρώσει και «να μας κάνει ντα», αφού προηγουμένως είχε δημοσιευθεί στον Τύπο ένα Δελτίο Τύπου του οποίου το ζουμί, πίσω από την ξύλινη διατύπωσή του, ήταν : «γιατροί, καθίστε φρόνιμα, και μην επικαλείσθε την ασφάλεια των ασθενών για να συγκαλύψετε τις διεκδικήσεις σας σε λεφτά». Υπ’ όψη ότι οι γιατροί, με βαριά καρδιά, είχαμε ήδη ρίξει νερό στο κρασί μας, και καταθέσαμε πλαίσια εφημέρευσης λιγότερο ασφαλή από τα μέχρι προ τινος ισχύοντα, αλλά σαφώς ασφαλέστερα από τα, με βάση τον νέο νόμο, επιβαλλόμενα από το Κράτος.

Έρχεται, που λέτε, η κα Παπανικολάου μ’ ένα ύφος, μα τι ύφος ! Το κλασσικό νεοελληνικό «ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε ;». Πρώτ’ απ’ όλα, με το που κάθεται, ανάβει τσιγάρο ! Της ζητώ ευγενικά, αλλά αυστηρά να το σβήσει, θυμίζοντάς της ότι βρίσκεται μέσα σε νοσοκομείο. Μου ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα, και το σβήνει. Παρεμπιπτόντως, στην συνέχεια, άναψε, σε περίπου δυόμισι ώρες, άλλα 10 τσιγάρα, τα οποία δεν έσβησε… Α προπό, μας χρωστάει τα 500 ευρώ του προστίμου, που δεν την καταγγείλαμε στο 1142 !

Αλλά ας αφήσουμε κατά μέρος την ατυχή σημειολογία της συμπεριφοράς της κας Διοικήτριας, και ας περάσουμε στην ουσία : Αφού μας βομβάρδισε με τους στόχους και τα επιτεύγματα της θητείας της, περάσαμε στις ζόρικες ερωτήσεις περί του, ασφαλούς ή μη, πλαισίου εφημέ-ρευσης και συγκεκριμένα, την ρώτησα, ενώπιον όλων, σχεδόν, των Διευθυντών, των μελών του Επιστημονικού Συμβουλίου, του Διοικητού του κ. Μ. Κόκκινου, και δύο, τουλάχιστον μελών του Δ. Σ. του Νοσοκομείου μας : «Πόσο συμβατή είναι η έννοια της νοσηλείας ασθενών υπό την ευθύνη μας, με την εφημερία ετοιμότητος την οποία μας επιβάλλετε, λόγω ελλείψεως κονδυλίων ;»

Η απάντησή της, με χρήση ενός απαξιωτικού Ενικού Αγενείας, ήταν :

«Με δουλεύεις ;»

Πεισματάρης εγώ : « Πρώτον, τι ύφος είναι αυτό με το οποίο απευθύνεσθε σ’ εμάς ; Και δεύτερον, εγώ δεν καταδέχομαι να σας δουλέψω, όπως δεν καταδέχθηκα ποτέ να δουλέψω κανέναν συνάνθρωπό μου μέχρι τώρα ! Και για να δούμε ποιος δουλεύει ποιόν, θα σας θέσω την ερώτηση αλλιώς : Εάν, τελών σε εφημερία ετοιμότητος, κληθώ επειγόντως διότι ένας ασθενής μου, νοσηλευόμενος υπό την ευθύνη μου, εκδήλωσε αιμορραγία, και στο ημίωρο που χρειάζομαι, σύμφωνα με τον νόμο, για να προσέλθω στο νοσοκομείο, ο εν λόγω ασθενής πεθάνει, ποιος θα πάει φυλακή ; »

Πεισματάρα κι αυτή : «Δεν τα’ αφήνεις αυτά ρε συνάδελφε ;»

Δυό φορές πεισματάρης εγώ : «Όχι, παρακαλώ να μου απαντήσετε !»

Οπότε, φανερά εκνευρισμένη η κα Διοικήτρια, ξεστομίζει την ακόλουθη απάντηση, ενώπιον όλων των προαναφερθέντων προσώπων, απάντηση που κανείς μας δεν περίμενε ποτέ ότι θα άκουγε από επίσημα χείλη :

«Ε ! ας πεθάνει ! »

Σκοτείνιασα : « ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ; », της ουρλιάζω.

Δεν θυμάμαι τι ψέλλισε, και δεν έχει και την παραμικρή σημασία, άλλωστε. Βέβαια, αφού κόπασαν τα μποφόρ, προσπάθησε να «στρογγυλέψει» λίγο τα πράγματα, και να απαλύνει το σοκ που προκάλεσε σε όλους μας λέγοντας, ότι «…δεν πιστεύω μια κουβέντα που είπα πάνω στα νεύρα μου να την πάρετε και να την παρεξηγήσετε και να την διαστρεβλώσετε κι ότι εγώ σας είπα ότι, είτε βρίσκεστε στο νοσοκομείο, είτε όχι, κάποιοι ασθενείς θα πεθάνουν έτσι κι αλλιώς, κ.λπ., κ.λπ…. »

Σας διαφεύγει κυρία μου ότι εσείς εδώ δεν ήρθατε σαν Χριστίνα Παπανικολάου. Ήρθατε υπό θεσμική ιδιότητα, και κανένα θεσμικό πρόσωπο δεν μπορεί να επικαλεσθεί τα νεύρα του για να συγκαλύψει την αποκλίνουσα συμπεριφορά του, κυρίως όταν καλείται να διαχειρισθεί μία τόσο σοβαρή κρίση.

Αυτό καλό είναι να το γνωρίζει ο αιρετός Υπουργός μας, πριν μας καπελώσει με τα δοτά πρόσωπα στα οποία αναθέτει τόσο σημαντικές αρμοδιότητες.

ΜΗΝ ΜΑΣ ΥΠΟΤΙΜΑΤΕ, ούτε σαν μυαλά, ούτε σαν προσωπικότητες. Κυρίως μην υποτιμάτε το έργο που παράγουμε με αυτοθυσία, χωρίς το οποίο εσείς, ερχόμενοι και παρερχόμενοι στα μπαλκόνια και στα «παράθυρα», δεν μπορείτε να δώσετε τα Shows σας, ενώ εμείς παραμένουμε, βρέξει - χιονίσει, σταθεροί στα πόστα μας, φυλάγοντας τις επάλξεις…

Καταληκτική ερώτηση : Πόσο κοστολογείτε την ανθρώπινη ζωή αξιότιμε κε Υπουργέ ;

Την απάντηση από την υφισταμένη σας, καθ’ ύλην αρμόδια, Αρχή την έχουμε ήδη πάρει. Ιδίοις όμμασιν και ιδίοις ωσίν…

Τέλος, ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ, διότι έχουν ακουσθεί διάφορα στο ράδιο αρβύλα…

* Ο Γιάννης Στουραΐτης είναι διευθυντής Γαστρεντερολογικού Τμήματος

στο Γεν. Νοσοκομείου Ρόδου. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα

«Η Νέα Ιατρική Ενημέρωση», Στήλη «Το Βήμα του Ιατρού», Ιούλιος - Αύ-

γουστος 2010, Τεύχος 42, σελ. 28.__