Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Σκηνικό κατάρρευσης...

thumbΗ δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, την οποία λίγο έως πολύ προανήγγειλαν εμ­μέσως οι προηγούμενες δημοσκο­πήσεις, αποτυπώθηκε με τον πιο εύγλωττο τρόπο το Σαββατοκύρια­κο από την Public Issue. Προφανώς η πολιτική δεν είναι μόνο αριθμοί. Όμως η σημασία των ευρημάτων αυ­τής της έρευνας αυξάνεται όσο πε­ρισσότερο εξετάζουμε το πολιτικό περιβάλλον του τελευταίου μήνα.
Η ανατροπή αυτή, όπως την είδαμε συνοπτικά στηΣΕΛ. 3, δεν σημειώνε­ται σε «ουδέτερη» χρονική στιγμή. Αυτές τις μέρες:
♦ Το ΠΑΣΟΚ καλείται να επικυρώ­σει στη Βουλή ένα κυβερνητικό ει­σπρακτικό πρόγραμμα τεράστιου με­γέθους (28,5 δισ. ευρώ) και πρωτο­φανούς αγριότητας και αδικίας.
♦ Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της εκκίνησης ενός προγράμματος πλή­ρους εκποίησης του συνόλου τηςεθνικής περιουσίας, το οποίο ανα­μένεται να γίνει η μήτρα πολλών και τρανταχτών σκανδάλων. Ήδη είναι ενδεικτικό το ότι η κυβέρνηση ψά­χνει τρόπους για να συγκαλύψει εκ των προτέρων τις ποινικές ευθύνες όσων πρόκειται να εκτελέσουν το πρόγραμμα της εκποίησης, ώστε, εκτός από τους εντεταλμένους εκ­προσώπους της τρόικας που θα το ελέγξουν πλήρως, να προσελκύσει και τους εγχώριους «πρόθυμους» που θα το υλοποιήσουν.
♦ Ένα νέο πρόγραμμα δανεισμού έρχεται την επόμενη περίοδο, σύμ­φωνα με όλες τις ενδείξεις, νααλλάξει τον νομικό χα­ρακτήρα ενός ακόμη μεγά­λου μέρους του δημόσιου χρέους, μετατρέποντας κοι­νούς τοκογλύφους σε «προ­τιμώμενους δανειστές». Με την   Ελλάδα παραιτημένη «οικειοθελώς» από όλα τα νομικά της δικαιώματα.
♦ Παράλληλα, όπως ήδη έχετε δει στις ΣΕΛ. 4-5, ού­τε το μεσοπρόθεσμο ούτε το ξεπούλημα είναι σε θέ­ση να γλιτώσουν την Ελλά­δα από την προδιαγεγραμ­μένη ελεγχόμενη πτώχευ­ση, η οποία άλλωστε από το 2013 θα αποτελεί προ­ϋπόθεση ώστε η Ελλά­δα, με το δυσθεώρη­το χρέος της, να μπει στον μόνιμο μηχανισμό «στήριξης». Αν μπει...
Αναζητούνται συνένοχοι
Όμως όλα αυτά συνιστούν ένα πο­λύ βαρύ «πακέτο». Τόσο η κυβέρ­νηση όσο και ο ίδιος ο πρωθυπουρ­γός δηλώνουν ποικιλοτρόπως εκ των προτέρων ότι είναι αδύναμοι να φέ­ρουν όλα αυτά εις πέρας.
♦ Ήδη εκλιπαρούν συναίνεση από την αντιπολίτευση και ειδικότερα από τη Ν.Δ., εμπλέκοντάς τη μάλιστα στο εσωτερικό πολιτικό «παίγνιο».
♦ Ήδη μας έκανε γνωστό ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κατόπιν συνάντησης με τον Γιούνκερ, ότι, επειδή το Ελλη­νικό Δημόσιο –  και η... κυβέρνησή του –  δεν έχει την ικανότητα να προ­χωρήσει τις «μεταρρυθμίσεις», θα κληθούν ξένοι «τεχνοκράτες» που θα το συνδράμουν.
♦ Ήδη μας έχουν προϊδεάσει για τη «συνδρομή» των «ξένων ειδικών» όχι μόνο στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, αλλά και σε πολλούς άλ­λους επιμέρους τομείς πολιτικής. Ο πλέον «ύποπτος» τομέας είναι ησυλ­λογή των φόρων.
Όλα αυτά, στη σεναριολογία των τελευταίων ημερών, πασπαλίζονται και με μια άχνη από ανασχηματι­σμόμε συμμετοχή «τεχνοκρατών», οι οποίοι θα προσδώσουν στην κυβέρνηση όχι μό­νο κύρος έναντι των δανειστών και επιτηρητών, αλλά και μια υπόσχεση «απο­τελεσματικότητας» στο εσωτερικό, ώστε να δοθεί μια αίσθηση στον κό­σμο ότι δεν θα υποφέρει χωρίς λόγο και ότι οι θυσίες του μακροπρόθεσμα θα αποδώσουν καρπούς.
Είναι αργά για… δάκρυα
Είναι όμως λίγο αργά για υποσχέ­σεις και μάλιστα εν μέσω καταιγίδας, με την οικονομία να βυθίζεται όλο και βαθύτερα στην ύφεση, όλους τους (πραγματικούς και υποτιθέμε­νους, αλλά πάντως διακηρυγμένους) στόχους του Μνημονίου να κινούνται εκτός προγραμματισμού, με την Ευ­ρώπη να μας έχει περίπουξεγραμμέ­νους και το ΔΝΤ να καραδοκεί περι­μένοντας μια οικονομική κατάρρευ­ση που θα καταστήσει την Ελλάδα έρμαιο στα δικά του χέρια.
Ήδη, στη διάρκεια αυτών των 18 μηνών, η κυβέρνηση, καθώς πέφτει από τη μια αντίφαση στην άλλη, έχει εξαντλήσει όλους τους δυνατούς εκ­βιασμούς και έχει φτάσει στον έσχα­το: «Εγώ ή η χρεοκοπία», «Εμείς ή η δραχμή».
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να φα­νταστεί κάποιος γιατί μια κυβέρνη­ση «τεχνοκρατών» ή απλώς εμπλου­τισμένη με «ειδικούς» του τραπεζι­κού ή/και επιχειρηματικού κλάδου θα εφαρμόσει «σωστά» μια πολιτι­κή της οποίας και μόνον ο πρόλογος έχει βυθίσει την οικονομία στην ύφε­ση και τη διάλυση. Πόσο μάλλον όταν η διεθνής πείρα λέει πως όπου αλλού εφαρμόστηκαν τέτοια μοντέλα, το αποτέλεσμα ήταν εξ ίσουκαταστρο­φικό και η κατάληξη ήταν η ίδια.
Η κοινωνία, έχοντας ζήσει μέχρι στιγμής μόνο τον «πρόλογο» έχει σπάσει το αόρατο «φράγμα» μεταξύ καναπέ και πλατείας και δηλώνει δυναμικά «παρούσα» σε όλη τη χώρα. Η αμφισβήτηση του πο­λιτικού συστήματος στο σύνο­λό του έχει λάβει καταιγιστικά χαρακτηριστικά.
♦ Οι συνεχείς εκβιασμοί του εί­δους «καθίστε ήσυχοι για να μην πτωχεύσετε» δεν μπορούν να λει­τουργούν επ’  αόριστον, όταν μάλιστα η πορεία προς την πτώχευση είναι αναπόφευκτη.
♦ Η ελληνική κοινωνία, εκτός από πολιτικά, δεν έχει ούτε «πνευματικά κρατήματα». Κρατικοδίαιτοι διανο­ούμενοι, σταθερά επιχορηγούμενοι από το κράτος και τις παραφυάδες του, τρόφιμοι εκδοτικών κ.λπ. συ­γκροτημάτων, βγαίνουν στο μεϊντάνι και απειλούν υποτιμώντας τη νοημο­σύνη του κάποτε «δικού τους» κοι­νού.
♦ Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πολιτικό προσωπικό, η αμφισβήτηση και η απόρριψή  του είναι σαφής. Γι’ αυτό η ανεξέλεγκτη κατρακύλα της κυβέρνησης δεν μετατρέπεται σε τροφοδότηση άλλων πολιτικών δυνά­μεων και το πολιτικό σύστημα μοιά­ζει μπλοκαρισμένο.
Η κοινωνία, σ’ αυτό το φοβερό ξέ­σπασμά  της, κατηγορείται ως «απολίτικη». Πώς όμως μπορεί να λέγεται απολίτικος ένας λαός που κατά εκα­τοντάδες χιλιάδες βγαίνει στον δρό­μο για να βάλει στοπ στη λεηλασία του; Από πότε η συμμετοχή σε κινη­τοποιήσεις είναι απολίτικη; Ίσως από τότε που οι οργανωμένοιπολιτικοί σχηματισμοί ξέμαθαν να ακούν και να βλέπουν τι γίνεται λίγο πέρα από τη μύτη τους.
Η αναπηρία τους τούς εμποδίζει να αντιληφθούν ότι η κραυγή της κοινω­νίας δεν εκφράζει οργή, αλλά από­γνωση. Ότι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν και πολλά έχουν αυξηθεί γεωμετρικά τα τελευταία χρόνια. Κι ότι, είτε τώρα είτε λίγο αργό­τερα, θα σαρώσουν ό,τι θυμίζει ένα πολιτικό σύστημα που είτε έγινε μέρος της κρίσης για να κερδοσκοπήσει είτε απλώς δεν εμπόδισε το «πάρτι».
Σε αυτό το σκηνικό κα­τάρρευσης αν υπάρχει κά­ποιο   αισιόδοξο   μήνυμα, αυτό αρχίζει να ακούγεται από τη φωνή της κοινωνί­ας. Ολοένα και μεγαλύτε­ρα τμήματά της καθώς συ­νειδητοποιούν το αδιέξο­δο στο οποίο οδηγούνται αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν παρά μια και μόνο επι­λογή: Να αντισταθούν…

Δεν υπάρχουν σχόλια: