Είμαι ένας από τους κοινούς θνητούς, που λόγω επαγγέλματος έχω αναγκαστεί να μάθω πάρα πολύ καλά τα της υπογραφείσας συλλογικής σύμβασης, αρχικά, και μετά τον όλο πανικό που έγινε με το σχέδιο νόμου, και πλέον νόμο του κράτους. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω την κατάσταση μέσα στα νοσοκομεία τόσο καλά όσο θα ήθελα, αλλά όσο περνάει ο καιρός μαθαίνω όλο και περισσότερα.
Ένα από τα παράξενα που έχω δει τον τελευταίο καιρό, είναι η συνδικαλιστική αυτοκτονία που επί διετία σχεδόν, έπρατταν οι γιατροί του ΕΣΥ. Ο υπουργός Υγείας-Ζεν Πρεμιέ-Καλέστε τις Κάμερες να Δουν την Ομορφάδα μου!, κος Αβραμόπουλος, με την λαοφιλέστατη παραμονή στον Δήμο της Αθήνας, όπου έλυσε το φλέγον και μείζον πρόβλημα των ζαρντινιέρων στην πόλη, πρότεινε κάποια πράγματα. Έδινε πολυδιευθυντικό, έδινε πενιχρές αυξήσεις, αφορολόγητο στο επίδομα βιβλιοθήκης, υποσχόταν αφορολόγητο στις εφημερείες (καλά κάποιος να του πει ότι δεν υπάρχει αφορολόγητο στην Ελλάδα, δεν υπήρχε;) και διάφορα άλλα καλούδια που από άγνοια και μόνο τα έδινε, καθώς αμφιβάλω αν καταλαβαίνει ακόμα και τώρα το κόστος στην Ελληνική οικονομία, και τις αντιδράσεις που θα δεχθεί από τα διοικητικά στελέχη των νοσοκομείων.
Έδινε λοιπών αυτά τα πράγματα. Από άγνοια ή μη, δεν μας ενδιαφέρει. Τα έδινε. Και αντί να τα δεχτούν οι γιατροί, αρχίσανε τις κόνξες. Αυτό μου βρωμάει, το άλλο μου μυρίζει. Γιατί δεν δίνει και άλλα λεφτά, γιατί δεν μας ραίνει και με δάφνες. Δύο χρόνια χαμένα σε τέτοιου είδους συζητήσεις, αλλά με κυριότερο επιχείρημα για τους διαφωνούντες, ότι ο υπουργός ήταν αναξιόπιστος. Με τέτοια επιχειρήματα, δεν πάμε μπροστά. Και ναι, ο υπουργός ήταν, είναι και θα είναι αναξιόπιστος. Είναι πολιτικός, και είναι καθήκον του προς τον πολίτη, να αθετεί τις υποσχέσεις του!! Και φτάνουμε στον Ιούνιο του 2008, και το παράνομο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ.
Το λέω παράνομο, παρόλο που κανείς δεν έκανε κίνηση να το βγάλει παράνομο για λόγους συνδικαλιστικής ενότητας (μακριά τα δικαστήρια, ποτέ δεν ξέρεις τι βρώμα θα βγάλουν προς τα έξω!!) γιατί: 1. το ίδιο αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο ψηφοφορίας, χωρίς να είναι παρούσα η ολομέλεια του σώματος. 2. το ίδιο αποφάσισε να αλλάξει την ώρα της ψηφοφορίας χωρίς να είναι παρούσα η ολομέλεια του σώματος. 3. το ίδιο άλλαξε το θέμα εργασίας (ναι ή όχι στην τότε προτεινόμενη σύμβαση), ψήφισε κάτι το οποίο υπερέβαινε των αρμοδιοτήτων του, και μάλιστα προσπάθησε (αποτυχημένα), να αντικαταστήσει τα εκλεγμένα όργανα (Η διαπραγματευτική ομάδα δεν λειτούργησε ποτέ, όσο και να φωνασκεί ο κος Βαρνάβας για το αντίθετο. Το υπουργείο πάντα δεχότανε τους αντιπροσώπους της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ. Κάποια από τα άτομα της ΕΓ ήταν και στην διαπραγματευτική ομάδα, εφαλτήριο για τα επιχειρήματα του προαναφερθέντος κυρίου).
Παράνομο, αλλά το σεβάστηκε η ηγεσία της ΟΕΝΓΕ. Μέγα λάθος, κατά την προσωπική μου άποψη. Και η ιστορία δεν με διαψεύδει, δυστυχώς. Δεν έχει σημασία. Μετά από πολλές προσπάθειες και συναντήσεις, ένα τροποποιημένο κείμενο συμφωνήθηκε, και μάλιστα υπογράφηκε την 1η Δεκέμβρη του 2008.πολύ αργά για να υπολογιστή στους προϋπολογισμούς του κράτους, πολύ αργά για να ξεκινήσει την εφαρμογή του μέσα στους πρώτους μήνες του 2009. Χαμένος χρόνος. Πολύς χαμένος χρόνος.
Για λόγους πολιτικούς, η σύμβαση που μετά έγινε νομοσχέδιο, όπου μνημονεύεται βέβαια μέσα στο σχέδιο νόμου ως τέτοια, κατατέθηκε στην βουλή. Και τότε η πλειοψηφία του σώματος, άρχισε να ιδροκοπάει, μην και χάσει αυτά που τους δίνει η σύμβαση. Τι θα ψηφίσει ο ένας. Τι θα πει ο άλλος. Τι θα κάνει ο τρίτος. Ποια κόμματα θα συμφωνήσουν. Ποιοι θα διαφωνήσουν. Ένας κυκεώνας ανησυχίας. Οι γιατροί σε αναμμένα κάρβουνα, μην και δεν περάσει. Οι διευθυντές σε αναμμένα κάρβουνα μπας και περάσει. Πανεπιστημιακοί στα σκαλοπάτια του υπουργείου κάθε μέρα για να μην περάσει. Και ακόμα και σε αυτή την ύστατη ώρα, όπου μπορεί να χανόντουσαν όλα, δύο χρόνια προσπάθειας και κλονισμένων νεύρων, ακόμα και όταν τα πράγματα ήταν τόσο σοβαρά, υπήρχαν φωνές που λέγανε να μην γίνει πραγματικότητα το σχέδιο νόμου.
Λέγανε ξεπούλημα τη μη πραγμάτωση της σύμβασης στην ολότητά της. Άσχετο αν οι διαφορές ήταν λίγες. Διαφορά στις αυξήσεις, τελικά κάπου στα 25 €. Μη κατάργηση του πλαφόν του Αεροπαγήτου, που έχει πάει στα 7.500 € (άμα βρείτε ΕΣΥτη να παίρνει τόσα λεφτά σε ένα μήνα, πείτε μου το!). Όχι αφορολόγητο στις εφημερείες πάνω από τις τέσσερις. Αυτά λέγανε ξεπούλημα.
Δεν λέγανε για αυτά που έδινε, αυτά που φωνάζανε από πριν το 2000. Δεν μιλάγανε για το αφορολόγητο του επιδόματος της βιβλιοθήκης. Δεν μιλάγανε για την θεσμοθέτηση της μη ελαστικοποίησης της εργασίας τους. Ούτε για το εφτάωρο, που αν το έχει κανένας άλλος κλάδος εμένα να μου τρυπήσεις την μύτη. Δεν αναφέρανε καν το ρεπό μετά από ενεργό εφημερία! Όλα αυτά δεν ήταν τίποτα σαν αιτήματα μπροστά στα 200 € πάνω που θα τσεπώνανε. Η απληστία σε όλο της το μεγαλείο.
Και τέλος το ποιο σημαντικό μέρος. Το πολυδιευθυντικό. Δεν θα πω τίποτα επί τούτου.
Όσοι γιατροί έχουν υπηρετήσει στο ΕΣΥ ξέρουν τι πάει να πει Διευθυντής τμήματος.
Όποιος έχει αρρωστήσει βαριά και έχει πάει σε δημόσιο νοσοκομείο ξέρει τι εστί Διευθυντής τμήματος.
Και όποιος δεν το ήθελε το πολυδιευθυντικό και δεν ήταν ο ίδιος διευθυντής, μάλλον θα έπρεπε να είναι τρόφιμος σε κανένα νοσηλευτικό ίδρυμα.
Αυτά είχα να πω. Να θυμίσω βασικά τι έχει γίνει, πως φτάσαμε ως εδώ. Να μην αφήσω άλλες γλώσσες, που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να ασχολούνται με αυτό το ζήτημα όλη μέρα, να μετατρέψουν αυτή τη νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος, σε κάτι το ευτελές.
Καλή σαρακοστή, και καλά μυαλά.
(παρακαλώ, για λόγους που δεν θέλω να αναφέρω, προβείτε στην ανώνυμη δημοσίευση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου