Σε ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία-ντοκουμέντα που έχουν ποτέ εκδοθεί “οι αναμνήσεις ενός επαναστάτη”, ο Γαλλορώσος Βικτόρ Σερζ (που δολοφονήθηκε άδοξα το 1947 στο Μεξικό έχοντας προλάβει να ζήσει όλες τις σημαντικές επαναστάσεις της εποχής του…) είχε αναφερθεί στην σπουδαιότητα της ιστορικής αίσθησης.
Η ιστορική αίσθηση για ένα άτομο αφορά πολλά πράγματα. Την γενικότερη αντίληψη και γνώση που έχει για την εποχή του και τις κοινωνικές δυνάμεις που δρουν σε αυτήν, την ατομική ευθύνη που φέρει δρώντας στον κοινωνικό στίβο και περισσότερο την επίγνωση για το πότε έχει μπροστά του μέρες και βδομάδες που αποφασίζουν περισσότερο από άλλες για το μέλλον μιας κοινωνίας.
Υπάρχουν μέρες ακόμη και μήνες και χρόνια που είναι άγονες και στείρες για κοινωνικές αλλαγές.Υπάρχουν σπανιότερα μέρες και βδομάδες που έχουν την μεγαλύτερη σημασία και εκ των υστερών συγκεντρώνουν την μεγαλύτερη προσοχή για την ιστορική μελέτη.
Μια τέτοια βδομάδα, γόνιμη σε προσδοκίες και ανοιχτή σε μεγάλες αλλαγές είναι η βδομάδα που ξεκινά σήμερα στις 15 Οκτώβρη 2011.
Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει φτάσει σε οριακό σημείο και αυτό ομολογείται ακόμη και από τους πιο απίθανους πομπούς της δημόσιας γνώμης.Φτάσαμε λοιπόν πολιτικοί σαλτιμπάγκοι σαν τον Ανδρουλάκη να προειδοποιούν για αναπόφευκτη κοινωνική εξέγερση και για χαμένη κυβερνητική νομιμοποίηση αλλά και δημοσιογράφοι του κατεστημένου σαν τον Πρετεντέρη να περιγράφουν τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ σαν καθαρή κοινωνική ληστεία που θα οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη.
Η ίδια η υποστήριξη για το ΔΝΤ-ΠΑΣΟΚ είναι στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα. Ποτέ άλλοτε δεν κυβερνούσε αυτό το μέρος κυβέρνηση με τόσο χαμηλή κοινωνική αποδοχή. Η βάση του ΠΑΣΟΚ εγκαταλείπει σε καθημερινή βάση το παλιό της κόμμα και το εγκαταλείπει συνήθως με οργή και αποστροφή.
Όλα αυτά ήταν κάπως αναμενόμενα. Είναι τέτοιο το εύρος και το βάθος της επίθεσης σε όλη την κοινωνία που δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Η επιδρομή στο βιοτικό επίπεδο, στα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα, στις κοινωνικές υπηρεσίες και στον δημόσιο πλούτο είναι πρωτοφανής και αυτή η επιδρομή είναι ασταμάτητη και κλιμακούμενη εδώ και δύο χρόνια.
Το ερώτημα ως τώρα ήταν γιατί η κοινωνία δεν είχε αντιδράσει όπως θα άρμοζε σε μια τέτοιας κλίμακας επίθεση. Αυτό το ερώτημα έμπαινε με αγωνία τον τελευταίο καιρό κι ενώ η επίθεση του κατεστημένου άγγιζε ακόμη και την ίδια την επιβίωση της κοινωνίας.Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για αυτή την ανεξήγητη κοινωνική απάθεια, πολλές ερμηνείες προτάθηκαν.Τελικά ίσως αποδειχτεί ότι αυτή η συζήτηση δεν είχε ιδιαίτερη αξία.
Τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν διαρκώς οι ενδείξεις ότι τα πράγματα αλλάζουν και αλλάζουν για τα καλά. Οι απεργίες είναι επιτέλους πιο επίμονες και σκληρές, οι καταλήψεις υπουργείων και δήμων έγιναν ρουτίνα, οι τεχνικές σοκ φαίνεται να μην πιάνουν αλλά αντίθετα να πεισμώνουν περισσότερο αυτούς που θέλουν να αγωνιστούν και το πιο σημαντικό από όλα: αρχίζει να αναδεικνύεται από τα πιο πολυπληθή κοινωνικά στρώματα μια νέα απαίτηση να ξεμπερδεύουμε με τους σημερινούς δυνάστες μας.Είναι αυτή η κοινωνική απαίτηση που υποχρέωσε τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ να μετατρέψουν σε 48ωρη την Γενική Απεργία και να της προσδώσουν πολιτικά χαρακτηριστικά.
Μια νέα αγωνιστική αυτοπεποίθηση δείχνει να διαμορφώνεται και επιτέλους υπάρχουν λόγοι να είμαστε βάσιμα αισιόδοξοι για αυτό που έρχεται.
Αυτό που έρχεται είναι η κοινωνική έκρηξη που τόσο φοβούνται οι από πάνω και τόσο προσδοκούν οι από κάτω.Τίποτα δεν είναι σίγουρο και μέσα στην κοινωνία λειτουργούν αναρίθμητοι αστάθμητοι παράγοντες που επηρεάζουν τα γεγονότα και τις εξελίξεις τους αλλά αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι αυτή η βδομάδα περισσότερο από όλες τις άλλες συνιστά μια τεράστια ευκαιρία, μια ευκαιρία που ο καθένας ευθύνεται να μετατρέψει σε πραγματικότητα.
Είναι ευτύχημα για μας που η σημερινή κατάσταση μοιραία αλληλεπιδρά με ένα παγκόσμιο κίνημα αντίστασης και αμφισβήτησης του παγκόσμιου κατεστημένου.Αυτό το κίνημα που τώρα βρίσκεται σε πλήρη άνθιση στις ΗΠΑ έρχεται να συγκρουστεί με τους θεσμούς και τους μηχανισμούς που έχουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο στην Ελλάδα:τις τράπεζες, το χρηματιστήριο αλλά και το ίδιο το ισχνό στρώμα των υπερπλουσίων.Σαν βασικό του σύνθημα προβάλει το 99% της κοινωνίας που δυναστεύεται και ληστεύεται από το 1% που ελέγχει το χρήμα και τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς που το υπηρετούν.
Είναι ένα κίνημα που από την μια συνεχίζει με τον τρόπο του τις αραβικές εξεγέρσεις στην δύση και από την άλλη αναβιώνει ένα άλλο παλιότερο παγκόσμιο κίνημα αντίστασης αυτό του 1999 στο Σηάτλ και του 2001 της Γένοβας που εξαφανίστηκε αναπάντεχα μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001.
Στην Ελλάδα πήραμε προδρομικά μια μεγάλη δόση αυτού του κινήματος τον Ιούνη-Ιούλη αλλά τότε η συνδυασμένη δράση παρακρατικών, κομματικών, συκοφάντων, ειρηνιστών και γραφειοκρατών της κακιάς ώρας και σεκταριστών μαζί με την ωμή αστυνομική καταστολή της 29 Ιούλη το καταδίκασε σε πρόωρο αφανισμό.(οδηγώντας σε μια ανανεωμένη κοινωνική απάθεια…)
Η 15 Οκτώβρη και η παγκόσμια κινητοποίηση συνιστά από μόνη της μια ευκαιρία να ξαναγεννηθεί αυτό το κίνημα στην Ελλάδα, εμπλουτισμένο με τις πρόσφατες εμπειρίες και αναβαπτισμένο με πιο ριζοσπαστικές πρακτικές.
Περισσότερο όμως και από αυτό η 15 Οκτώβρη λειτουργεί σαν πρελούδιο για την 48ωρη Γενική Πολιτική Απεργία που μπορεί να ανατρέψει το καθεστώς.Αυτή η Απεργία είναι σε θέση να φέρει γενικευμένη κοινωνική σύγκρουση τέτοια και μεγαλύτερη όπως αυτή που ζήσαμε στις 5 Μάη 2010 χωρίς τούτη την φορά καμιά μαρφίν να μπορεί να γυρίσει τον κόσμο στα σπίτια του.
Μπροστά μας λοιπόν έχουμε μια βδομάδα που για όποιον έχει την στοιχειοδέστερη ιστορική αίσθηση φέρνει έξαψη και αγωνία.
Ξεκινά με μια παγκόσμια κινητοποίηση και κορυφώνεται με την πιο υποσχόμενη γενική απεργία.
Το ηθικό μας πρέπει να είναι στα ύψη και ακόμη πιο ψηλά η κοινωνική μας ευθύνη.
Μετά από δύο χρόνια όπου έχουμε υποστεί ένα πρωτόγνωρο κοινωνικό πείραμα κοινωνικής διάλυσης και εξαθλίωσης αναφαίνεται πιο σίγουρα από ποτέ η προοπτική να ανατρέψουμε τους στυλοβάτες του πειράματος.
Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Η δυσαρέσκεια δεν κρύβεται το ίδιο και η επιθυμία ανατροπής ακόμη και από αυτούς που ως τώρα στέκονταν αμέτοχοι και κυνικοί.
Σε καμιά άλλη βδομάδα δεν θα υπάρχει η ευκαιρία να εκφραστεί η κοινωνική οργή όπως σε αυτή καθώς πολύ δύσκολα θα ξαναχωρέσει σε μια βδομάδα 48 Γενική Απεργία και παγκόσμια δράση κατά του παγκόσμιου κατεστημένου.
Αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε τώρα για να αποφύγουμε στο μέλλον να μιλάμε για χαμένες ευκαιρίες.
Αν η σημερινή χούντα κατορθώσει να παραμείνει όρθια μετά και τις αντιδράσεις που έχουν δρομολογηθεί για αυτή την βδομάδα τότε οι προοπτικές θα γίνουν ίσως μη αναστρέψιμα ζοφερές.
Στην γωνία καραδοκούν ο Σαμαράς –και το κόμμα του που προβάλλεται θρασύτατα σαν κάποια εναλλακτική λύση–, οι διχασμοί της αριστεράς και η εσωστρέφεια του αναρχικού χώρου. Περισσότερο καραδοκεί η απόγνωση και η κοινωνική απελπισία που οδηγούν στον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Το σύνθημα έχει γίνει τετριμμένο αλλά στην παρούσα φάση είναι τρομακτικά επίκαιρο:“Αν όχι τώρα τότε πότε; Αν όχι εμείς τότε ποιοι;“
Οπότε ναι!Αυτή η βδομάδα είναι η πιο κρίσιμη και σημαντική της μετεμφυλιακής Ιστορίας. Είτε για το καλό είτε για το κακό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου