Πέρυσι τον Νοέμβριο ο σύζυγός μου έπαθε οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια.Ηταν απόλυτη ανάγκη να μπει σε Μονάδα διαφορετικά θα πέθαινε. Ετσι απλά, χανόταν η ζωή του, κι ήταν ένας νέος άνθρωπος (49 ετών) και μέχρι τότε υγιής. Νόμιζα ότι με χτύπησε ξαφνικά κεραυνός. Αισθάνθηκα μόνη, αδύναμη και εντελώς απροστάτευτη. Μου είπαν από το ΕΚΑΒ να συμπληρώσω κάτι έγγραφα για να γραφτώ σε μια λίστα και να περιμένω , γιατί κρεβάτι σε μονάδα δεν υπήρχε... Τι να περιμένω, ο άντρας μου χανόταν, δεν είχε αναπνοή, έπρεπε να βρω επειγόντως μονάδα. Μαζί με εμάς, μου είπαν, περίμεναν κι άλλοι που κι αυτοί ήταν στην ίδια κατάσταση. Θα μας ειδοποιούσαν όταν κατά κάποιο τρόπο ερχόταν η σειρά μας.
Αισθάνθηκα ότι ήμουν έρημη στην άκρη του κόσμου και όχι σε ένα ευρωπαϊκό κράτος. Το κράτος που πληρώναμε φόρους κανονικά τόσα χρόνια, μια στιγμή που το χρειαστήκαμε δεν μπορούσε να μας βοηθήσει. Η αγωνία μου ώρα με την ώρα γινόταν απελπισία. Πήρα τον άντρα μου και πήγαμε σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας σε ιδιωτική κλινική. Εκεί από την πρώτη στιγμή μας είπαν πως η παραμονή στην Μονάδα στοίχιζε 3.000 ευρώ την ημέρα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή τα χρήματα. Βέβαια τα σκεφτόντουσαν εκείνοι, καθώς κάθε δύο μέρες μου έλεγαν να περάσω από το λογιστήριο για να ενημερωθώ. Είναι αλήθεια ότι το ποσόν ανέβαινε με γεωμετρική πρόοδο. Μέσα σε μια εβδομάδα ο λογαριασμός πλησίασε τα 30.000 ευρώ. Ο σύζυγός μου έπρεπε να μείνει πολλές μέρες στην Μονάδα για να ξεπεράσει τον κίνδυνο, κανείς δεν μπορούσε να μου πει πόσες ακριβώς. Εν τω μεταξύ το ποσόν μέρα με την μέρα γινόταν εξωφρενικό .
Κατάλαβα ότι για να αντεπεξέλθω έπρεπε κάτι να πουλήσω. Το σπίτι μας, ας πούμε, όμως σκέφτηκα τα παιδιά μου. Ετσι έβαλα αγγελία για να πουλήσω το μαγαζί κι ας ζούσε όλη η οικογένεια από αυτό το εισόδημα. Καταλάβαινα ότι μετά από αυτό τα παιδιά μου δεν θα είχαν ούτε τα απαραίτητα, όμως σκέφτηκα ότι θα ήταν χειρότερα αν δεν είχαν τον πατέρα τους. Εζησα τραγικές στιγμές, ήμουν σαν χαμένη.
Από την άβυσσο αυτή με γλίτωσαν ορισμένοι συνάδελφοι και φίλοι του άντρα μου που κινητοποιώντας φίλους και γνωστούς κατόρθωσαν να βρουν ένα κρεβάτι σε Μονάδα σε δημόσιο νοσοκομείο. Πλήρωσα το ιδιωτικό νοσοκομείο και μεταφερθήκαμε στο δημόσιο, όπου μείναμε 27 ημέρες στη Μονάδα. Μόνο καλά λόγια έχω να πω για τη δημόσια ΜΕΘ, δεν πλήρωσα τίποτα, ούτε καν φακελάκι, ούτε «δωράκι», τίποτα δεν δέχτηκαν ούτε οι γιατροί ούτε οι νοσηλευτές. Αν δεν βρισκόντουσαν κάποιοι άνθρωποι να μας βοηθήσουν τότε, σήμερα δεν θα ζούσε ο άντρας μου ή θα είχαμε ξετιναχτεί οικονομικά. Ευτυχώς, μετά από μια νοσηλεία δέκα ημερών στη «Σωτηρια» για φυσική αποκατάσταση σήμερα ζει και εργάζεται κανονικά.
Αισθάνθηκα ότι ήμουν έρημη στην άκρη του κόσμου και όχι σε ένα ευρωπαϊκό κράτος. Το κράτος που πληρώναμε φόρους κανονικά τόσα χρόνια, μια στιγμή που το χρειαστήκαμε δεν μπορούσε να μας βοηθήσει. Η αγωνία μου ώρα με την ώρα γινόταν απελπισία. Πήρα τον άντρα μου και πήγαμε σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας σε ιδιωτική κλινική. Εκεί από την πρώτη στιγμή μας είπαν πως η παραμονή στην Μονάδα στοίχιζε 3.000 ευρώ την ημέρα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή τα χρήματα. Βέβαια τα σκεφτόντουσαν εκείνοι, καθώς κάθε δύο μέρες μου έλεγαν να περάσω από το λογιστήριο για να ενημερωθώ. Είναι αλήθεια ότι το ποσόν ανέβαινε με γεωμετρική πρόοδο. Μέσα σε μια εβδομάδα ο λογαριασμός πλησίασε τα 30.000 ευρώ. Ο σύζυγός μου έπρεπε να μείνει πολλές μέρες στην Μονάδα για να ξεπεράσει τον κίνδυνο, κανείς δεν μπορούσε να μου πει πόσες ακριβώς. Εν τω μεταξύ το ποσόν μέρα με την μέρα γινόταν εξωφρενικό .
Κατάλαβα ότι για να αντεπεξέλθω έπρεπε κάτι να πουλήσω. Το σπίτι μας, ας πούμε, όμως σκέφτηκα τα παιδιά μου. Ετσι έβαλα αγγελία για να πουλήσω το μαγαζί κι ας ζούσε όλη η οικογένεια από αυτό το εισόδημα. Καταλάβαινα ότι μετά από αυτό τα παιδιά μου δεν θα είχαν ούτε τα απαραίτητα, όμως σκέφτηκα ότι θα ήταν χειρότερα αν δεν είχαν τον πατέρα τους. Εζησα τραγικές στιγμές, ήμουν σαν χαμένη.
Από την άβυσσο αυτή με γλίτωσαν ορισμένοι συνάδελφοι και φίλοι του άντρα μου που κινητοποιώντας φίλους και γνωστούς κατόρθωσαν να βρουν ένα κρεβάτι σε Μονάδα σε δημόσιο νοσοκομείο. Πλήρωσα το ιδιωτικό νοσοκομείο και μεταφερθήκαμε στο δημόσιο, όπου μείναμε 27 ημέρες στη Μονάδα. Μόνο καλά λόγια έχω να πω για τη δημόσια ΜΕΘ, δεν πλήρωσα τίποτα, ούτε καν φακελάκι, ούτε «δωράκι», τίποτα δεν δέχτηκαν ούτε οι γιατροί ούτε οι νοσηλευτές. Αν δεν βρισκόντουσαν κάποιοι άνθρωποι να μας βοηθήσουν τότε, σήμερα δεν θα ζούσε ο άντρας μου ή θα είχαμε ξετιναχτεί οικονομικά. Ευτυχώς, μετά από μια νοσηλεία δέκα ημερών στη «Σωτηρια» για φυσική αποκατάσταση σήμερα ζει και εργάζεται κανονικά.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/10/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου